Романот „Мостот на Дрина“ е најпознатото дело на југословенскиот писател, писател и дипломат Иво Андриќ.
Samirzahirovic, CC BY-SA 3.0, via Wikimedia Commons
Андриќ е награден со Нобеловата награда во 1961 година за делото „На мостот Дрина“, а кога ќе прочитате избрани цитати од светски познатиот роман, ќе сфатите зошто, бидејќи во нив големиот писател ја изразил суштината на човековата природа кои оставаат белег и во денешното живеење.
Романот зборува за изградбата на мост на реката Дрина во Вишеград. Заплетот на романот се протега речиси четири века, а главниот симбол на нарацијата е токму овој мост, кој во книгата ја претставува вечноста како спротивност на човековата судбина, односно минливоста.
Ова се најпознатите цитати од него.
Несреќата на несреќните луѓе лежи во тоа што за нив работите кои инаку се невозможни и забранети, за момент стануваат достижни и лесни, или барем така изгледаат, и штом трајно ќе се вклопат во своите желби, ќе испаднат да бидат тоа што се: недостапни и забранети, со сите последици што тоа ги има за оние што посегнуваат по нив.
Штом една влада почувствува потреба да им вети на своите граѓани мир и просперитет преку плакати, треба да се внимава и да се очекува спротивното.
Не постојат случајни градби, одвоени од човечкото општество во кое настанале, од неговите потреби, желби и сфаќања.
На оваа земја не може да има добрина без омраза, нема големина без завист, исто како што не постои најмал предмет без сенка.
Народот памети и прераскажува што може да разбере и што успева да го претвори во легенда. Сè друго поминува покрај него без подлабока трага, со некаква рамнодушност на безимени природни појави, не ја допира неговата имагинација и не му останува во сеќавањето.
Народот лесно измислува приказни и брзо ги шири, додека реалноста чудно и неразделно се меша и се меша со приказните.
Нашата судбина на земјата е во борбата против корупцијата, смртта и исчезнувањето, а човекот е должен да истрае во таа борба и кога е целосно безнадежна.
Заборавот лекува сè, а песната е најубавиот начин да се заборави, бидејќи во песната човек се сеќава само на она што го сака.
Животот е неразбирливо чудо, бидејќи постојано се троши и се троши, а сепак трае и стои цврсто „како мост на Дрина“.
Сè може да биде. Но, едно не може да се случи: не може целосно и засекогаш да исчезнат големите и интелигентни и духовни луѓе, кои ќе градат згради за љубов кон Бога, за земјата да биде поубава и луѓето да живеат полесно и подобро на неа. Ако тие исчезнат, тоа би значело дека и Божјата љубов ќе изумре и ќе исчезне од светот. Тоа не може да биде.
