Можевме да бидеме заедно. Да бевме во друг живот, некој друг универзум, можеби ќе бевме заедно. Можеби во него би ми рекол дека ме сакаш. Можеби тоа би била реалност, а не моја фантазија.
Но, тоа е во друг универзум, кој е оддалечен со галаксии и бесконечности.
Тука ѕвездите се сурови. И се смееја на нашата трагедија, нашите неуспеси кога посакувавме бајки. Тие сјаеја кога си отидов плачејќи од твојот дом, а инаку беа темни. Исчезнуваа секогаш кога бевме сами.
Во овој живот не ни е судено. Колку и да барам некое друго објаснување, сепак тоа е единственото коешто постои.
Во тој друг универзум, ѕвездите би се викале по нас и на небото би ја пишувала нашата љубовна приказна. Би имале среќен крај. Таму никогаш не би слушнала дека истовремено ме сакаш и мене и некоја друга. Таму моето срце не би ја познавало оваа болка.
Спомените не би избледеле. Би имал сјај во очите додека после години и години би разговарале за нас. Моето срце секогаш би се сеќавало колку бев лудо заљубена во тебе.
Сепак, јас единствено знам како е да те прогонува нешто што никогаш не било. Знам колку боли да живееш во минато коешто е бесконечно далеку. Тоа стана мојата реалност. Мојот ум постојано се прашува каде си. Моето срце секојдневно се крши. Се крши кога гледам како се правиме дека немаме минато и дека сме странци. Секојдневно одново те губам.
Моето срце можам само да го смирам со тоа што му велам дека некаде таму постоиме ние, но поинакви. И дека светот би бил подобар кога би биле заедно.
