„Сметам дека бев најсреќната жена која некогаш живеела. Секако дека моето срце беше скршено и повеќето од моите желби не се остварија. Се разочарав самата себеси со своето однесување, а и другите ме разочараа. Ги надживеав речиси сите луѓе кои ги сакав. Ми остана уште сестрата која ја немам видено повеќе од 30 години и со која не бев блиска во поголемиот дел од мојот живот.
Немав славна кариера. Имав само оригинална идеја во мојот живот и излезе дека тоа била важна идеја, онаа која можеше да ми даде шанса да бидам познта. Меѓутоа се колебав да ја изнесам и затоа ја пропуштив својата прилика. Немам маж. Немам потомци. Еднаш имав богатство, но го подарив. Очите ме издаваат, а белите дробови и нозете ми задаваат потешкотии. Ќе умрам од другата страна на океанот, во однос на местото каде што се родив и ќе бидам погребана тука, далеку од моите родители и сестра. Сигурно сега се прашувате: Зошто оваа ужасно несреќна жена се нарекува себеси среќна?
Навистина верувам дека сум среќна. Среќна сум, затоа што успеав да го поминам целиот својот живот проучувајќи го светот. Овој живот е мистерија и често е искушени, но ако човек може да пронајде некои факти во неговите граници, тоа секогаш би требало да го прави, затоа што знаењето е најдрагоцено од сите работи.“
Елизабет Гилберт, „Потпис на сите работи“
