Понекогаш не станува збор за тоа колку сме спиеле, туку колку тежина носиме во себе.
Photo by Kinga Howard on Unsplash
Колку мисли сме задржале, колку разговори сме премолчале, колку пати сме се обиделе да бидеме „добри“, дури и кога внатрешно сме биле исцрпени. Хроничниот замор не секогаш се лекува со сон, затоа што не доаѓа од телото, туку од умот и срцето што премногу долго носеле товар што не може да се измери во часови одмор.
Мозокот, кога е под постојан стрес, не прави разлика меѓу физичка и емоционална опасност. Секој пат кога се грижиме, кога сме во конфликт, кога се обидуваме да контролираме нешто што не зависи од нас, тој ослободува хормони на стрес — кортизол и адреналин. На краток рок, тие нè будат и мобилизираат. Но кога тоа трае со месеци, телото почнува да се брани: го успорува метаболизмот, го намалува ентузијазмот, го исклучува интересот. Тоа е заморот што не можеме да го спиеме.
Многумина го чувствуваат овој тип на замор без да го препознаат. Тој не изгледа како болест. Стануваме, функционираме, дури и се смееме. Но внатре има тивко празнење, како батерија што се полни само до половина. Тој замор се јавува кога премногу долго сме во состојба на „емоционална будност“, кога секој ден сме на штрек, кога носиме одговорности и грижи кои никој не ги гледа, но телото ги памети.
Она што најмногу помага не е одмор во класичната смисла, туку емоционален одмор. Да не мораме да бидеме силни, продуктивни, расположени. Да си дозволиме да не правиме ништо, без вина. Да зборуваме за она што боли, без да бараме решение. Да се вратиме во контакт со телото — преку движење, допир, тишина, дишење.
Хроничниот замор е повик кон вистински одмор, оној што не го наоѓаме во викенд бегствата или во нови навики, туку во храброста да застанеме. Да признаеме дека не сме машини, дека не мора секогаш да „функционираме“. Кога ќе си го дозволиме тоа, телото не само што ќе се одмори, туку ќе почне повторно да верува во нас.
