Зошто храната што ја правеше мојата баба беше толку вкусна?

Кога се сеќавам на храната што ја правеше мојата баба, во мене се буди чувство на топлина и носталгија. 

Photo by cottonbro studio

Не беше само нејзиниот начин на готвење што ја правеше толку вкусна, туку и нешто многу подлабоко. Готвењето на баба беше повеќе од само комбинирање на состојки,  тоа беше уметност, љубов и традиција ставени во секое јадење.

Љубовта како главна состојка
Без разлика дали готвеше традиционална манџа, супа или некој специјалитет, секој оброк што го подготвуваше баба ми беше исполнет со љубов. Не беше само за вкусот на храната, туку за трудот и вниманието што ги вложуваше во секој детал. Таа не само што ја следеше рецептот, туку го ставаше срцето и душата во сè што правеше. Таа љубов се чувствуваше во секој залак.

Вниманието на деталите и традицијата
Баба беше мајсторка на традиционалните рецепти, но она што ги правеше посебни беше вниманието што го посветуваше на секој чекор. Не се брзаше, не го прескокнуваше ниту еден детал – користеше состојки кои ги знаеше со години и нивните вкусови беа веќе познати на нејзините раце. Често, кога ја гледав како готви, се восхитував на умешноста и љубовта кон она што го научила од својата мајка и желбата да ги пренесе рецептите на следните генерации. 

Ритуалот на готвење
Готвењето на баба беше како ритуал. Не беше само процес на подготовка на оброк – беше време за споделување, за зборување, за смеа. Можеби за неа тоа беше нешто што го правела секој ден, но за нас, тоа беше нешто посебно. Звукот на чиниите, мирисот на зачините кои ги користеше, но и љубовта што ја вложуваше во секоја чинија – сето тоа создаваше атмосфера која ја правеше храната не само вкусна, туку и момент на поврзување за целото семејство. 

Користењето на природни состојки
Баба ми секогаш користеше свежи и природни состојки. Секое јадење беше направено од свежо месо, зеленчук од бавчата и домашно подготвени зачини. Не беше само важен вкусот, туку и свежината на храната. Таа знаеше кои состојки се најдобри во секое време на годината и ги користеше со многу внимателност.

Мирисот на дома
Мирисот на храната што ја правеше мојата баба беше незаборавен. Кога влегувавме во нејзината кујна, мирисот на свежо печени колачи, супа која врие на шпоретот или месо што се печеше, ја создаваше таа магична атмосфера на домаќинството. Тој мирис беше сигурен знак дека домот е исполнет со љубов, топлина и нега.

Споделувањето на оброкот
Нема ништо поубаво од споделувањето на оброкот со најблиските. Баба секогаш се потруди да ја наполни чинијата за секој од нас, да ги послужи сите и да се погрижи да нема никој без храна. Готвењето за семејството беше нејзиниот начин на покажување љубов и грижливост. Таа знаеше дека најдобриот оброк е оној што го делите со другите. 

Сеќавањата што се создаваат со храната
Храната на баба не беше само нешто што се јаде – тоа беа сеќавања кои траат цел живот. Секој пат кога ќе ги пробам истите рецепти или ќе видам некоја слична чинија, ме враќаат во тие моменти од детството кога сè изгледаше поедноставно и полно со љубов. Храната на баба беше и е дел од моите најубави спомени.