Емотивна реакција и револт во јавноста предизвика одлуката на судот кој вчера, за време на завршните зборови на обвинителството во случајот за убиството на Вања Ѓорчевска, не ѝ дозволи писмото што мајката на Јана го испрати преку својот адвокат да биде прочитано во целост. Нејзиниот глас беше прекинат – но не и замолчен. Целото писмо беше објавено преку социјалните мрежи.
Писмото, споделено на социјалните мрежи со нејзина согласност, ја разоткрива тишината што ѝ е наметната – но и болката која не престанува. Таа се обраќа до судот не само како мајка, туку и како граѓанин кој бара правда за своето дете, киднапирано и брутално убиено пред очите на целата нација.
„Ја испратив до врата и ѝ реков: ‘Се слушаме, мама, подоцна’. Тоа беше последен пат да ја видам“, сведочи мајката во писмото што предизвика силна емпатија.
Меѓу најсилните пораки што ги упати до судот е и оваа:
„Овој процес не е само за Вања. Во оваа судница се суди за правото на секое дете да расте, да живее, да сонува. Не дозволувајте вакво злосторство да се повтори.“
Во писмото, таа ја опишува Вања како љубопитно девојче кое ги знаело знамињата и главните градови на сите држави во светот, сакало историја, музика и живот.
„Детето кое го одгледував со љубов, со грижа, со соништа. И тие соништа – сите до еден – се одземени. Со ладнокрвност. Со злоба. Со нечовечност.“
Писмото завршува со директен апел до судијата и до општеството:
„А јас сега молам за правда. Правда за Вања.“
Овој случај ја потресе целата јавност, но сега уште погласно се поставува прашањето – дали институциите ќе го препознаат значењето на гласот на жртвите? И дали ќе обезбедат вистинска правда, не само за Вања, туку и за секое дете во оваа земја?
