Вистинската љубов доаѓа тивко – како првото пролетно ветре што ќе влезе низ прозорецот и ќе ти го раздвижи срцето, дури и пред умот да сфати дека нешто се сменило.
Photo by Ekaterina
Не доаѓа со бучава. Не те тресе. Не те тера да се докажуваш.Тоа не е љубов што те преплавува, туку љубов што ти дава простор. Како сонцето во март што не изгорува, туку те гали. Како денот што трае малку подолго, а ти не си сигурен кога точно станало светло – само знаеш дека не е повеќе темно.
Нејзиниот јазик не е гласен
Вистинската љубов не се докажува со драматични гестови. Не бара одобрување, не живее за публика. Таа зборува со глас што не мора да биде погласен од внатрешниот шум – само постојан, само тука.
Таа се покажува кога некој ќе нè слушне до крај. Кога некој не бега од тишината. Кога некој не се плаши од тежината што ја носиме, туку останува – не зашто мора, туку зашто сака.
Нежноста не значи слабост
Многумина го мешаат интензитетот со длабочина. Но љубовта што гори пребрзо, знае и да изгори. Љубовта што бучно влегува, понекогаш подеднакво бучно и заминува.
Пролетното ветре, пак, не те удира. Те потсетува дека си жив. Вистинската љубов е токму тоа – потсетник. На мир. На леснотија. На тоа дека ништо не мора да биде борба за да биде вредно.
Љубовта не сака да нè менува – сака да нè види
Не затоа што сме совршени, туку затоа што сме реални. Таа не се обидува да нè обликува, туку сака да нè разбере. И дури кога ќе се почувствуваме видени, прифатени, сигурни, тогаш почнуваме да цветаме.
Како земјата што била замрзната со месеци, па конечно почнува да дише.
Вистинската љубов не се наметнува – таа се случува
Нема точен момент, нема сценарио. Можеби е разговор на клупа. Можеби е допир без причина. Можеби е поглед во очи што вели: „Со тебе не морам да бидам нешто друго. Тука сум.“
Таа љубов не е идеална. Но е мирна. И цела. Како пролетта – кога ќе дојде, не ни треба потврда дека е тука. Ја чувствуваме. Ја живееме.
