Мнозинството луѓе не копнеат по луксуз, туку по присуство. Некој да ги види, да ги забележи и да ја прочита нивната душа.
Photo by Ron Lach
Во живот полн со врева, гестови и замислен раскош, на крајот најмногу нè допираат оние што навистина успеваат да нè слушнат , и да нè видат. Тоа се оние што ги забележуваат нашите ситни радости, нашите скриени стравови, тивките промени во расположението. Присуството не е скапо, но е бесценето.
Токму тоа го нарекуваме уметност на забележувањето. Таа уметност не бара големи зборови, туку внимание. Некој што ќе го забележи твојот омилен пијалак без да го побараш, што ќе го почувствува твојот замор без да кажеш ништо, што ќе забележи кога твојот сјај потемнува, и ќе те потсети кој си. Таквите луѓе остануваат во нашата меморија многу подолго од сите што ни нуделе скапи подароци или спектакуларни изненадувања.
Вистинската врска (љубов или пријателство) се гради преку мали нешта. Можеби тоа е едноставно колаче што некој ти го носи затоа што знае дека ти е омилено, или рамо што ќе се појави тогаш кога најмалку имаш сила да побараш помош. Или пак некој кој ќе ти каже да пишеш порака кога ќе стигнеш дома. Во таквите мали гестови има огромна топлина. Зашто тие сведочат дека некој те гледа, те разбира и те вреднува во целост, и тогаш кога не зборуваш, и тогаш кога се смееш, и тогаш кога плачеш.
Научно гледано, забележувањето го активира системот за поврзување во мозокот, окситоцинот, хормонот на доверба и поврзаност. Затоа луѓето кои чувствуваат дека некој ги забележува во секојдневните детали, развиваат посилни и подлабоки односи. Окситоцинот помага да се изградат безбедни емоционални врски, кои се клучни за нашата психолошка стабилност и долгорочна среќа.
Во свет што постојано ни кажува да бидеме „гласни“ и „големи“, забележувањето е како некоја тивка, но моќта револуција. Тоа не е случајно, туку намерно. Не е брзо, туку внимателно. Се случува кога сме доволно присутни за да гледаме навистина, да слушаме навистина, да се грижиме навистина. И токму во тоа се раѓа најсилната врска меѓу двајца луѓе — во знаците што не треба да се изговорат за да бидат сфатени.
На крај, уметноста на забележувањето е избор да обрнеме внимание. Да не поминуваме покрај луѓето како покрај предмети, туку да ги видиме во нивната сложеност и човечност. Во свет што нè учи да гледаме само големи нешта, токму најситните детали се оние поради кои се чувствуваме сакани и видени. И тоа, всушност, е најголемиот луксуз од сите.
