Кога си далеку од дома, најмногу ти недостигаат не големите нешта, туку оние што некогаш си ги земал здраво за готово — мирисот од кујната, звукот на тавата што цврчи, гласот што вели „ајде, ручекот е готов“.
Photo by Spencer Plouzek on Unsplash
Не е тоа само гравче тавче, тоа е топлината на куната. Она што нашите мајки го готват не е само храна, тоа е нивниот начин да ни кажат „те чувам“, дури и кога веќе одамна не седите секојдневно на истата маса. Иако одамна твоето столче е празно, тој повик сè уште живее во тебе — како рефлекс, како потреба што никогаш не престанува.
Во секое зрно има време, внимание и љубов што не бара ништо за возврат. Малку сол, малку пипер, малку грижа. И кога ќе седнеме на масата, сè добива смисла. Тој топол ручек е повеќе од вкус, тоа е јазикот на близината. Сите ние седевме на тие маси каде што некој се лути, некој молчи, некој се смее. И токму во тие несогласувања, во тие ситни кавги околу ништо, постои нешто длабоко човечко, луѓе кои се грижат доволно за да се расправаат Таа маса о ги преживеала сите теми — и политика и љубов и караници, и премолчани тензии, и смеа без причина. Сите седиме таму, секој со својата вистина. Некој ќе се навреди, некој ќе се извини, некој ќе молчи. Но никој не останува гладен.
Денес, кога секој живее во свој ритам, кога ручекот е нешто што се јаде набрзина, а не се споделува, сфаќаме колку вредеше тоа „ајде сите заедно“. Мајка ти можеби ќе те праша по стоти пат дали јадеш доволно, ќе коментира дека си ослабен или дека изгледаш уморно и можеби ќе превртиш со очи, но под тие зборови секогаш стои истата порака: „сакам да си добро“. Тоа е нејзиниот начин на љубов. Несовршен, гласен, но искрен.
Кога си далеку, дури и најобичниот ручек станува спомен. Замислуваш како ја трга тавата од рингла, како сè уште пробува со лажица пред да ја извади тенџерата, како го реди лебот на масата без да каже ништо. Некогаш подготвува и печени пиперки во лук, а ти се лутиш што цела куќа мириса на лук. Но, во тие мали движења има тишина што лекува. Тогаш сфаќаш дека топлината не е во гравот, туку во тоа што некој го подготвил со мисла на тебе.
Нема ништо свечено во домашниот ручек во петок. Само мирис што се задржува на облеката, неколку зборови што се претвораат во тишина и чувство дека сè уште припаѓаш некаде. И тоа е доволно. Не треба совршенство, ниту големи моменти. Доволна е таа маса, тие раце, и гравот што крчка додека животот продолжува таму, кај што секогаш има место и за тебе, без разлика колку пати си заминал.
Тоа е вистинскиот дом. Туку моментот кога некој ти полни чинија и вели: „Јади, ќе ти помине.“ И навистина, барем тогаш, сè поминува
