Во нашиот двор имаше една смоква што отсекогаш била таму.
Photo by ROMAN ODINTSOV
Не можам точно да се сетам кога е засадена, кој ја донел или дали воопшто некој ја побарал нејзината сенка, таа едноставно секогаш постоеше. Секое лето ја ширеше својата зелена тишина над столчињата, држеше сенка над нашите расправии, на времето поминато кога јадевме лубеница, или кога носевме големи одлуки за нашиот дом и семејство.
Мајка ми реши дека треба да се исече. Рече дека веќе не дава плод, дека прави сенка таму каде што треба да има сонце, и дека нејзините гранки веќе се прелеваат премногу. Јас не реков ништо. Не се расправам често, особено не за дрвја. Но нешто во мене се затегна силно, исто како кората на нејзиниот стебло – сè уште жива, иако исушена од времето.
Не знам зошто не сакав да се сече. Можеби затоа што таа смоква држеше нешта што не се гледаат. Знаеше за разговорите што никогаш не ги довршивме. За погледите во правецот на улицата, чекајќи некој да се врати. За моите тивки враќања дома и за летните денови што мирисаа на нешто минато.
Photo by Magda Ehlers
Не стануваше збор за дрво, туку за сведок. За нешто што стоело, и кога ние сме се менувале. Смоквата беше сè што не сме успеале да кажеме, но некако било запишано во нејзините корења. И да — правеше голема сенка, но се чини дека уште даваше нешто друго: чувство дека нешто трае. И кога луѓето се отселуваат, и кога љубовта се менува, и кога зборовите исчезнуваат.
Кога мајка ми повторно рече дека ќе ја исече, овој пат реков: „Остави ја малку уште.“ Не заради сенката. Не заради плодовите. Туку заради тоа што понекогаш нешто што изгледа безвредно, е сè што не држи тивко исправени.
