Кога родителите на Џесика починале во период од само три месеци, светот што го познавала се урнал. Во 26-тата година од животот, таа останала без најблиските, принудена да се соочи со нова реалност – реалност без семејниот дом, без разговорите и прегратките што некогаш ѝ биле секојдневие.
Десет години подоцна, таа и натаму се обидува да ја разбере загубата. „Бев подготвена на болката по смртта на татко ми, но кога и мајка ми замина, почувствував како да исчезна целиот свет околу мене. Наместо да тажам, влегов во режим на преживување – организирање, средување документи, планирање погреби. Но, на крајот, едноставно се срушив.“
Тишината на осаменоста
Како единствено дете, таа не само што морала сама да ги помине сите административни обврски и погребни ритуали, туку немала со кого да ја сподели болката на истиот начин. „Без брат или сестра, немав со кого да ги споредам моите чувства. Немав поим дали сум добро или лошо, ниту каде на скалата на ‘справување’ се наоѓам.“
Тоа чувство на изолираност се претворило во секојдневие. Дури и најобичните моменти, како погледот на одреден производ во продавница, можеле да бидат огромен потсетник на загубата. „Еднаш почнав да плачам во супермаркет само затоа што видов пакување храна што мојата мајка често го купуваше. Осетив ужасна болка, бидејќи сфатив дека нема никој друг на светот што ќе се сети на тие обични, но драгоцени мигови.“
Тежината на одговорноста
Кога родителите умираат, остануваат нивните животи зад себе – сметки, долгови, домови. А за детето единец, нема никој друг што може да ја преземе таа одговорност. „Секој документ, секој телефонски повик, секоја одлука – сето тоа беше на мене. Мораш да бидеш силен, бидејќи нема кој друг.“
Авторката Лорен Сендлер во својата книга „One and Only“ ја обработува динамиката на растење како единец и објаснува како тоа влијае на односите со другите. „Кога немате брат или сестра, целата емоционална тежина паѓа врз вашите пријатели и роднини. Но, колку и да се тие неверојатни, тоа не е исто. Семејството е единствено во својата болка, а кога сте сами, таа болка ја носите без рамноправен соговорник.“
Дом што веќе не постои
Освен загубата на родителите, Џесика чувствувала и друга болка – губењето на домот во кој пораснала. Како што објаснува, таа чувствувала огромна поврзаност со секој предмет, без разлика колку бил ситен или обичен. „Години по нивната смрт, влечев кутии и стари мебел низ различни станови, одбивајќи да се откажам од било што. Ако се скршеше шолја што била нивна, тоа беше како да губам уште еден дел од нив.“
Флойд Метјуз, психотерапевт кој работи со луѓе што доживеале рана загуба, зборува за тоа колку е тешко да се надмине ова чувство. „Ако вашите родители сè уште биле ваша сигурна основа – емотивна, финансиска, практична – тогаш нивното губење ве остава во тој детски начин на размислување. Тешко е да напредувате кога чувствувате дека сте заглавени во таа динамика засекогаш.“
Процес што нема крај
Старо е верувањето дека тагата има „рок на траење“. Но, десет години подоцна, Џесика сè уште чувствува празнина. „Не можам да откажам состанок на работа затоа што сум сонувала дека се тука и се разбудив со празнина. Но, во тие моменти, ми се чини како да газам низ кал, неспособна да продолжам напред.“
Метјуз ја опишува оваа реалност како нешто што општеството тешко го разбира. „Луѓето мислат дека треба да има краен датум кога треба да си ‘добро’, но тоа не функционира така. Губењето на родителите кога сте млади значи дека секоја нова фаза од животот ќе биде бележана со нивното отсуство.“
Учам да живеам со загубата
Џесика вели дека е среќна што некои од роднините на татко ѝ ја прифатиле како дел од своето семејство. Но, колку и да ѝ е драго за тие моменти, секогаш ќе постои празнина. „Нивните спомени не се мои спомени. Празничните традиции не се оние што ги знам. И покрај тоа, ова е моето ново нормално, и научив да го сакам.“
На годишнината од смртта на Курт Кобејн, неговата ќерка Франсис Бин напиша емотивна порака за тоа како загубата може да донесе длабока мудрост. „Губењето на тие што најмногу ги сакаш те учи колку е животот навистина вреден.“
По десет години борба со тагата, Џесика полека почнала да ја менува својата перспектива. „Сè уште имам денови кога се чувствувам ужасно осамена, лута на светот што ми го даде овој товар. Но, исто така, имам моменти на чиста радост, кога сфаќам дека животот е тука за да се живее. Спомените понекогаш се болни, но понекогаш се и прекрасни. И токму тие ме потсетуваат на сè што сум изгубила, но и на сè што сум добила.“
Ако некогаш познавате некој што минува низ ова, најдоброто што можете да направите е – слушајте. Дури и ако не знаете што да кажете, дури и ако е болно. Бидејќи, за оние што останале без родители, сеќавањата се сè што им останува.
