Сите ја сакаме вистината, барем така велиме.
Photo by Patrick Hendry on Unsplash
Ја споменуваме како доказ на храброст, како знак дека сме подготвени да растеме. Но вистината ретко доаѓа нежно. Таа не доаѓа обвиена во убави зборови, ниту носи олеснување на првиот здив. Вистината е сурова, понекогаш студена и премногу јасна за луѓе што се навикнати на заматени слики. Неа не ја примаме со благодарност, туку со отпор. Се браниме од неа, дури и кога токму таа е единственото нешто што може да нè ослободи.
Причината е едноставна: вистината не се прифаќа со умот, туку со срцето, а срцето не е секогаш подготвено. Кога ќе ја погледнеме одблизу, таа ги руши нашите најудобни илузии, за тоа кои сме, кого сакаме, што заслужуваме. Ги допира местата што внимателно сме ги скривале под зборови како „јас сум добро“ и „тоа помина“. А ништо не поминува додека не се погледне право во очи. Вистината не прашува дали сме подготвени, само доаѓа, и остава зад себе празнина што со време станува мир.
Таа празнина е тивка, но полна со живот. Во неа ја гледаме вистинската вредност на болката — не како казна, туку како учител. Вистината не боли затоа што е сурова, туку затоа што нè враќа во контакт со тоа што сме потиснале. Таа ја расклопува маската на самозалажувањето и ни вели: „Еве го твоето лице, такво какво што е.“ Ако можеш да го прифатиш тоа лице без омраза, тогаш си почнал да живееш вистински.
Но луѓето ретко ја издржуваат вистината до крај. Наместо тоа, ја разубавуваме, ја ублажуваме, ја преведуваме во приказни што ни се подносливи. Така се штитиме од вистината за себеси, од фактот дека понекогаш сме ги повредиле оние што нè сакале, дека сме останале таму каде што одамна требаше да заминеме, дека сме избрале лесен пат од страв, не од љубов. Вистината не суди, но не штеди. Затоа ја бараме и ја избегнуваме во исто време.
Да се живее со вистина значи да престанеш да ја користиш како оружје и против себе и против другите. Вистината не е нешто што му го фрлаш на другиот за да победиш. Таа е нешто што го носиш во себе за да престанеш да се расправаш со светот. Луѓето што ја прифатиле вистината се потивки, но не затоа што немаат што да кажат, туку затоа што немаат потреба да се бранат. И тоа е најголемата промена што вистината ја носи: не создава совршенство, туку смиреност. Не создава победници, туку ослободени луѓе.
