Секој месец остава нешто зад себе, не само датуми и спомени, туку и тивка наука што се впива некаде меѓу кожата и мислата.
Photo by Debby Hudson on Unsplash
Октомври ни покажа колку лесно светлината се менува, колку брзо денот може да стане пократок, а воздухот потежок. Но, зад таа промена, има нешто што нè повика да се усогласиме со ритамот на животот, со неговата неизбежна потреба за промена. Да прифатиме дека ниту еден месец не трае доволно долго за да ни го реши животот, но секој доаѓа со своја порака, со свој облик на вистина.
Од октомври научивме дека топлината не секогаш доаѓа од сонцето, туку од блискоста што ја создаваме меѓу нас. Научивме дека не мора да се држиме за луѓе или нешта што не нè избираат веќе, дека понекогаш пуштањето е тивка форма на љубов. И дека растот не секогаш изгледа како движење напред, понекогаш е едноставно пауза, прекин, мир. Сè што ја задржува нашата искреност кон себе е дел од напредокот, дури и кога изгледа како застој.
Октомври нè натера да станеме посилни во начинот на кој чувствуваме. Да не бегаме од тежината на деновите, туку да ја носиме со достоинство. Да разбереме дека е во ред ако не сме постојано среќни, ако понекогаш сме раздразливи, тивки, уморни. Тие состојби не се слабости, туку знаци дека сме живи, дека нешто во нас реагира на светот. И во тоа има убавина — во таа човечка несовршеност, во начинот на кој се обидуваме да најдеме смисла дури и во хаосот.
Photo by Toa Heftiba on Unsplash
Овој месец ни покажа дека сè што сакаме да трае, мора да го храниме со внимание. Дека блискоста не е даденост, туку секојдневна грижа. Дека луѓето што остануваат крај нас не се совршени, но се присутни, и токму тоа е поважно од сè. Научивме дека не мора секогаш да имаме одговор, ниту план, ниту утеха, доволно е да имаме искреност и храброст да останеме во процесот.
Од октомври го понесовме спокојот што доаѓа кога престануваме да се бориме со тоа што не може да се промени. Го понесовме и разбирањето дека светлината не исчезнува со есента, туку само се префрла на друго место — во топлината на домот, во разговорите што остануваат подолги, во грижата што станува подлабока. И можеби тоа е најголемата лекција: дека сè што се менува не доаѓа за да нè растури, туку за да нè потсети дека уште можеме да се менуваме и ние самите.
А сега, кога октомври полека се претвора во спомен, можеме да му заблагодариме — не затоа што бил совршен, туку затоа што нè научил да гледаме поинаку. Да забележиме убавина во обичното, да не брзаме со зборови, и да се потсетиме дека дури и во студените денови, животот продолжува да расте, само на поинакви места.
