Некогаш, во едно мало село, живеел еден стар чевлар.
Photo by Mehmet Turgut Kirkgoz
Секое утро ја отворал својата скромна работилница, ги местел алатите и со трпение ги поправал старите чевли на селаните. Не беше богат, но никогаш не се жалел. Имаше едноставен живот, малку леб, малку мир и многу благодарност.
Еден ден, додека врнело надвор, во неговата работилница влегол млад човек со валкани чевли. Без поздрав, ги фрлил на масата и рекол:
– Поправи ги. Брзо.
Старецот кренал поглед, го гледал неколку секунди и со тивок глас рекол:
– Ќе ги поправам. До утре ќе бидат готови.
– Утре?! Ми требаат вечерва! – се налутил младиот и, без да слуша одговор, излегол трескајќи ја вратата.
Чевларот го гледал дождот што капел по прозорецот и почнал тивко да работи. До полноќ, ги закрпил чевлите – совршено, како нови. Утредента, младиот човек влегол повторно, ја земал чантата со чевлите и ја турнал монетата на масата. Ни „фала“, ни збор. Чевларот го земал паричето, го ставил во кутијата и се насмевнал.
Минале години. Чевларот остарел, почнал да заборава, да гледа замаглено. Но и натаму работел, колку што можел. Едно утро, додека се обидувал да го сврзе конецот во иглата, вратата се отворила. Влегол маж во костум, со благ глас и чиста енергија.
– Вие не ме памтите, нели? – рекол.
– Не, синко. Извини, очите не ми се како порано.
– Јас сум оној што некогаш ти ги фрли чевлите на маса без да те погледне. Бев млад, гневен и себичен. Но ти, ти ги поправи. Како да ги поправуваше моите чекори, не само чевлите.
Се појавила тишина, и потоа мажот продолжил:
– Животот ме научи. Изгубив сè што мислев дека е важно, и почнав од почеток. Сега сум кожар, имам сопствен бизнис. Ама не можев да продолжам без да дојдам да ти се заблагодарам. И да ти помогнам. Ако сакаш, твојата работилница може да добие нов живот.
Старецот ја допрел неговата рака. Не поради понудата, туку поради вистината што ја слушнал.
– Не се враќаат луѓето, синко. Се враќаат постапките. Тоа е кармата. И секогаш знае кога да тропне на врата.
Што ни кажува оваа приказна?
Кармата не е казна, ниту награда. Таа е само ехо. Нашите дела – зборови, мисли, тишини, одлуки – се како камчиња фрлени во вода. Брановите се враќаат, порано или подоцна. Не за да нè удрат, туку за да нè потсетат што сме создале.
Можеби денес правиш нешто што изгледа безначајно. Еден топол збор. Една навремена помош. Или едноставно избор да не возвратиш со гнев. Тоа можеби ќе се врати по години, во сосема друг облик – како утеха кога ти ќе ја бараш, како подадена рака кога си уморен, како неочекувана светлина кога мислиш дека сè згаснало.
Кармата не заборава. Но и не осудува. Таа само сее она што сме го засадиле.
Затоа, секој ден е покана.
Да бидеме внимателни. Да бидеме присутни. Но, и да знаеме – што и да испратиме во светот, еден ден ќе ни се врати... на свој начин, во свое време.
