Напуштањето не секогаш изгледа како храбар, голем гест.
Photo by Bela cheers
Понекогаш е тивко. Понекогаш е едноставно одлука да не одговорите на порака, да не се вклучите во расправа, да не се обидете повторно таму каде што постојано се повредувате. Тоа е како мало повлекување во себе, но со огромна сила зад него. Таквото заминување не значи дека сте слаби, напротив, значи дека конечно сте се избрале себеси. Кога се избирате себеси, не значи дека избирате лош живот исполнет со самотија, туку оставате простор за нешто подобро од она што долго ве мачело.
Понекогаш напуштањето е толку едноставно како да го исклучите телефонот или да свртите грб кон нешто што ви ги троши емоциите. Тоа е чекор на свесност, да признаете дека веќе сте дале доволно, дека сте се обиделе доволно, и дека сега е време да престанете да се боите од тишината што следи по разделбата. Во тие моменти, секое длабоко вдишување е чин на храброст. Секое „не“ што си го дозволувате да го изговорите е начин да се заштитите. Зашто кога постојано се борите да задржите нешто што ве скршува, всушност само го продолжувате сопственото страдање. Ништо не вреди ако цената е вашето мирно срце. И ако тоа значи да се повлечете, тогаш повлекувањето е вистинскиот подвиг.
Многумина ќе кажат дека таквата дистанца е ладна или себична. Но тоа не е студенило, тоа е јасно препознавање дека не сакате повеќе да го кршите сопственото срце. Секогаш постои граница на која смееме да кажеме „доста е“ и да престанеме да го следиме она што постојано нè повредува. Тоа не е бегство; тоа е здрав избор.
Истражувањата во областа на емоционалната регулација потврдуваат дека повлекувањето од токсични ситуации ја намалува хроничната активација на стресниот систем во мозокот. Тоа значи дека кога престануваме да бркаме нешто што нè повредува, всушност го заштитуваме сопствениот нервен систем и го поттикнуваме процесот на заздравување. Понекогаш најголемата храброст е да одиме по полесниот пат — оној без борба, без отпор, само со прифаќање.
На крај, да пуштите нешто да си оди значи да престанете да се казнувате. Да признаете дека не мора да се докажувате ниту да се убедувате себеси да останете таму каде што постојано болите. Тоа е чин на грижа за својата душа, знак дека конечно сте подготвени да си простите себеси за сите обиди, но и да си дадете дозвола да живеете без да се кршите одново и одново.
