Потресна приказна на мајка на дете со Даунов синдром

Секој родител има своја приказна за своите деца, но ова е мојата.

Мојата Катја беше родена пред десет години, откако во осмиот месец од бременоста добив породилни болки и отидов на породување. Тоа траеше мошне брзо, околу 15 минути, по што моето дете малку подоцна, избањато и преповиено го ставија на моите мајчини гради. Потоа го земааа моето дете, по што првата посета се случи од една докторка која ми постави повеќе прашања.

-Дали имавте некаква инфекција кога останавте бремена?

 - Дали пиевте лекови?

 - Дали ги пропуштавте редовните посети на гинеколог?

На сите прашања одговорив негативно. По што лицето на докторката стана нервозно и таа ми се обрати со зборовите: Вашето бебе е деформирано. Тоа има коси очи.

Не можете ни да ја замислите болката и мислите кои ви минуваат низ глава кога ќе ви го кажат тоа. Зборот „деформирано“. Се чувствував очајно. Докторката замина брзо по што следните денови ми рекоа дека бебето е на кислород бидејќи е родено рано и потребно е да се зајакне.

Постојано барав одговори. Не можев да спијам. Не можев да размислувам трезвено. Единствено што имав во мојата глава беше недифинираниот, а толку груб збор “деформирано“. Цели четири дена барав одговори, по што седмиот ден докторката нè повика мене и мојот сопруг со зборовите„ТРЕБА ДА РАЗГОВАРАМЕ“. Потоа го донссоа моето дете. Знаев дека нешто не е во ред.

Научив да живеам со нејзината состојба бидејќи морав да дадам отказ и да се грижам за моето дете, бидејќи нему му е потребна посебна грижа и поддршка. Понекогаш таа е добро расположена, но понекогаш има лош ден и моето мајчино срце се крши милион пати, а грубите зборови на докторката одзвонуваат во мојата глава секој ден. Не помина ниту еден ден, а да не заборавам на нив. Особено се сеќавам кога одам наоколу по институциите барајќи одговори со Катја, а се соочувам со огромни железни врати, лоши погледи и осудување, дека сум требала да абортирам, да не ја родам Катја. Но, тие не ја знаат мојата приказна.

Само родителите на дете со Даунов синдром можат да ја разберат нашата приказна. Само тие луѓе понекогаш носат топлина во мојот живот, бидејќи никој друг не разбира. Другите се прашуваат кога Катја ќе биде излечена. Дел од нив не можат да се соочат со болката на моето лице, а други пак со финансиските тешкотии со кои се соочуваме како семејство бидејќи јас не работам и се грижам за Катја деноноќно.

Денес после 10 години, веројатно сите би очекувале од мене како мајка на мојата Катја да кажам дека научив да живеам со нејзината состојба. И, научив ... научи целото наше семејство. Но, никогаш нема да научиме да се носиме со туѓите погледи, со обидот да нè разберат, со постојаното осудување, со љубопитноста, но уште повеќе со негодувањето и непријатноста која ја чувствуваат околу Катја.