Постојат месеци што носат движење, создавање, немирна енергија што бара од нас да бидеме будни и присутни во секој миг.
Ноември не е еден од нив. Тој не ја бара нашата брзина, туку нашето присуство. Во неговите сиви утра и подолги ноќи има нешто длабоко човечко, нешто што нè повикува да забавиме, да го спуштиме ритамот на денот и да ја слушнеме тишината што инаку ја прегласуваме со планови и обврски. Ноември не нè тера да правиме повеќе, туку да бидеме повеќе, тука, во сопственото дишење, во топлината на домот, во чекорот што конечно нема цел.
Во овој месец, природата се повлекува внатре во себе. Дрвјата ја испуштаат тежината на своите лисја без отпор, знаејќи дека празнината не е губење, туку простор за нов живот. Таа природна тивкост е и наш повик. Да ја оставиме потребата да објаснуваме, да оправдуваме, да докажуваме, и да ѝ дозволиме на душата да се смири. Ако месеците навистина зборуваа, ноември би ни рекол: „Намали го чекорот, одмори ја мислата, сè што треба да дојде — ќе дојде.“
Понекогаш меланхолијата што ја носи овој месец не е знак на тага, туку начин на прочистување. Дождот не паѓа за да не растажи, туку за да ја измие прашината од нашите денови, од мислите што долго сме ги потиснувале. Во неговиот ритам има нежност што нè потсетува дека и тежината има право на своето место, дека не мора сè да биде ведро за да биде вистинско. Можеби токму затоа најубавите разговори се случуваат во ноемвриските вечери, кога зборовите се побавни, а луѓето, поприсутни.
Photo by Hua Thun Ho on Unsplash
Ноември е месец на враќање кон суштината. Тој не ја глорифицира болката, но нè учи да ја гледаме со почит, како нешто што нè обликувало и ни помогнало да се вратиме кон себе. Во неговата магла и студ има тивка убавина што не се наметнува, туку се чувствува, во звукот на дождот, во мирисот на кафе, во сенката на ламбата под која конечно имаме време да размислиме. Тоа е убавината на простите нешта, на она што не се објаснува, туку се живее.
Можеби најголемиот подарок на Ноември е токму ова чувство на дозвола. Дозвола да се одмориме без вина, да не одговараме на сè, да го прифатиме темпото на деновите што се повлекуваат. Дозвола да го почувствуваме животот во неговата побавна форма, без гласна радост, но со длабок мир. Кога небото ќе стане потешко, а светлината ќе се повлече порано, можеме да си кажеме дека тоа не е крај на нешто, туку подготовка за ново будење.
Затоа овој месец нека ни биде потсетник дека тишината не е празнина, туку полнење. Дека постои време за растење, но и време за мирување. И дека понекогаш, токму кога светот забавува, ние повторно се наоѓаме.
