Во тие мигови, кога мислите трчаат побрзо од срцето, кога сè изгледа неодговорено, единственото нешто што треба да го направиме е... да се потсетиме да дишеме.
Photo by Gülşah Aydoğan
Не за да продолжиме како ништо да не се случува.
Туку затоа што дишењето е доказ дека сме тука. Живи. Способни. И покрај сè.
Вдиши. Не мораш да имаш сите одговори денес.
Тежината што ја носиш? Не мора да ја решиш веднаш. Некои денови се тука не за да се победи, туку само да се преживее.
И тоа е доволно. Ти си доволен/доволна.
Издиши. Ослободи се од она што не можеш да го контролираш.
Да, работите се случуваат надвор од твоја моќ. Плановите се менуваат. Луѓе заминуваат. Сценарија што си ги замислувал/а не излегуваат така. Но тоа не значи дека си згрешил/а. Понекогаш, тоа само значи дека животот има поинаков распоред – и во тоа има чудна убавина.
Вдиши. Потсети се дека си издржал/а и пред.
Сите оние денови кога мислеше дека нема да успееш? Еве те. Тука си. Можеби уморен/а, можеби скршен/а... но сè уште стоиш. И тоа зборува повеќе за твојата сила отколку што било друго може.
Издиши. Остави го товарот таму каде што не ти припаѓа.
Не мораш да бидеш сè за секого. Не мораш да го носиш светот на своите плеќи. Понекогаш, најголемиот херојски чин е да кажеш: „Денес ќе бидам нежен/нежна со себе.“
Ќе биде сè во ред.
Не затоа што сè ќе оди по планот.
Туку затоа што ти ќе продолжиш да дишеш. Да се појавуваш. Да учиш. Да љубиш. Да простуваш.
На себе. На светот.
Следен пат кога срцето ќе забрза, кога мислите ќе станат прегласни, запрашај се едно нешто:
Вдишуваш ли? Или само преживуваш?
И потоа… вдиши. Издиши. Повтори.
Ќе биде сè во ред.
