Живот како живот. Често ни го крши срцето, а уште почесто нѐ разочарува.
И тогаш ние се откажуваме. И почнуваме да се затвораме во себе. Бегаме и од помислата да имаме чувства кон што било.
И да, луѓето често разочаруваат. Луѓето лажат. Луѓето мамат.
Но, што е животот без оние неколку избрани луѓе на кои секогаш можеме да се потпреме?
Што е животот без пеперутки во стомак, долги прегратки и слатки бакнежи?
Ние не се плашиме од љубовта, се плашиме од лошите луѓе. Но, кога се затвораме и бегаме од љубов, ние не бегаме само од лошите луѓе, бегаме и од добрите.
Кога го затвораме срцето, го затвораме и за лошите луѓе, но и за добрите.
А кога го затвораме срцето за љубовта, го затвораме срцето и за животот.
Ако се плашиш од љубовта, значи дека се плашиш и од животот.
Затоа што љубовта му додава боја на животот, го тргнува сивилото и носи виножито.
Животот не е за плашење, животот е за живеење.
Има многу добри луѓе околу вас, само треба да го отворите срцето и очите.
Да живее љубовта, да живее животот!