Побарај ме зад моето секојдневно загрижено лице. Чекам да ме најдеш и да ме разбудиш. Одамна не сме живееле вистински, затоа што навечер исцрпени заспиваме на каучот пред телевизорот, а утрата ни почнуваат со аларми и детски плач. Сѐ измеѓу делува како сон, иако никој од нас реално не спие.
Имаше период кога верував дека нема ништо пострашно од тоа да чекаш професор пред кабинет. Тој е големиот професор на кого мојот „малечок“ семинарски труд му е смешен. Јас сум бруцош, јас сум апсолвентка, не е ни важно, јас сум малечка, најмалечка, како никогаш ништо да не сум прочитала и научила. И така малечка стојам пред големата дрвена врата и чекам. Никогаш не беше страшно она што следеше откако ќе влезев во кабинетот. Во суштина никому не бев смешна, а грешките, ако воопшто ги имаше, лесно можеа да се поправат. И секојпат кога ќе завршеше консултацијата, јас си викав: „А зошто воопшто се тресев и нервирав?“
Тоа прашање со години ме следи како сенка. И кога сакам и кога не сакам. Но, сега ова прашање е поврзано за многу поголеми работи од растрепереното и збунето его на едно девојче. Грижата прерасна во хронична загриженост и наместо насмевка, на моето лице усните најчесто формираат права линија.
Какво трошење на потенцијалот!
Неодамна некој ми кажа дека сака на своите деца да им даде живот полн со среќа. Мене ме ужасна тој збор, а тогаш ми светна: Кога последен пат сум била среќна или инспирирана? Кога последен пат им бев пример на моите деца за тоа како треба да се живее? И одговорот кој дремеше во мене беше поуплашен од девојчето кое стоеше пред кабинетот на професорите.
Поради тоа се стресот и си го поставив она најстрашно прашање: Сакаш да живееш или да се тресеш како глушец?
И така донесов одлука.
Отсега, единственото тресење кое доаѓа предвид е она кога мојот љубен ќе ме допре и погледнува. Побарај ме, ќе се насмевнам кога ќе ме најдеш.
Да не се лажеме, твоето лице е единствено на кое се насмевнувам веќе долг период.
