Има нешто магично во детството што се минува на тревата, под синото небо, со извалкани колена и насмевка широка како целиот свет.
Тоа е време кога сè што ти треба за среќа е парче леб со мед или чаша вода со шеќер. Време кога животот се мереше не во часови и денови, туку во авантури, игри и приказни што сами си ги измислувавме. Игравме од утро до мрак. Одевме дома само за спиење.
Секој ден започнуваше со трчање низ дворот, маалото или блиската ливада. Игравме со она што природата ни го нудеше: земја, лисја, камчиња, гранчиња. Од нив создававме цели светови: куќи изградени од кал, круни сплетени од детелини и полско цвеќе. Ништо не беше невозможно кога имагинацијата беше најсилното оружје што го поседувавме. Не ни требаше многу. Една канта полна со вода и малку земја беа доволни да станеме готвачи што подготвуваат „специјални јадења“ од кал. Една стара топка беше доволна да се организира натпревар од светско првенство. Една трева со малку жолти цветови беше нашето кралство.
Ги имавме и нашите тајни зборови и прекари. Секој од нас имаше име кое само пријателите го знаеја, и кое го носеше како медал на припадност. Имаше и мали кавги околу тоа кој ќе биде „главен“ или кој ќе го чува „замокот“, но тие кавги никогаш не траеја долго. Доволно беше едно „ајде пак!“ за да се заборават сите недоразбирања.
Photo by Yan Krukau
Кога ќе огладневме, се враќавме дома со рацете извалкани, лицата изгорени од сонцето и срцата полни со радост. Мајките нè пречекуваа со парче топол леб премачкан со мед, или едноставно со чаша вода и сок направен од нашите баби, од вишни, од јагоди или кајсии, најслаткиот пијалак на светот. Немаше ништо поубаво од тоа да седнеш на прагот, да ги размрдаш прстите изморени од трчање и да уживаш во секој залак или голтка.
Тие денови беа обични, но всушност беа сè освен обични. Беа денови на вистинска слобода. Без телефони, без пораки, без обврски. Само природата, другарството и вечната игра.
Денес, кога живееме во време на екрани, притисоци и брзање, вреди да се сетиме на тие едноставни радости. Вреди да ги пренесеме тие спомени на новите генерации, да ги научиме дека најубавите работи се оние што не се купуваат. Дека најголемото богатство е времето поминато надвор, трчајќи боси по тревата, измислувајќи светови со пријателите, споделувајќи леб и смеа.
Детството мириса на прашлива земја по дожд, на липи што цветаат во мај, на мед што се растопува на топол леб. Детството е шепот на ветерот што носи тајни пораки, ехо на гласна смеа што одекнува меѓу дрвјата, и чувство на припадност што ниту едно време не може да го избрише.Тие мали моменти, кога клекнувавме да гледаме мравки, кога со мали стапчиња цртавме срца во земјата, кога си ветувавме дека вечно ќе останеме најдобри пријатели се тие што ни го обликуваа срцето. Сè уште некаде длабоко во нас живее тоа дете кое верува дека еден обичен ден може да биде најголемата авантура.
И можеби токму затоа, кога денес ќе почувствуваме мирис на свежо косена трева, или ќе вкусиме мед што се топи на јазикот, набрзо се враќаме таму, во времето кога светот беше наше игралиште, а животот беше едноставен.
