Постојат моменти во годината кога природата нè учи без зборови.
Photo by Federica Galli on Unsplash
Есенските дрвја не се спротивставуваат на промената, тие ја прифаќаат. Без отпор ги испуштаат своите лисја, и токму во тоа испуштање има тивка сила. Можеби затоа толку нè трогнуваат тие слики на лисја што паѓаат, на гранки што се откриваат повторно. Тие нè потсетуваат дека ништо не останува исто, и дека тоа не мора да биде загуба, туку ослободување.
Колку често се држиме за нешта што одамна престанале да нè хранат, за зборови што повеќе не имаат тежина, за односи што одамна се исцрпиле, за слики на себе кои некогаш сме ги сметале за сигурни. Нè плаши празнината што доаѓа по пуштањето, затоа што не знаеме што ќе заземе место. Но можеби храброста не е во тоа да знаеме што следува, туку да веруваме дека ќе има простор за нешто ново кога ќе престанеме да се држиме за старото.
Photo by Jeremy Thomas on Unsplash
Да се ослободиме од она што било не значи да го избришеме. Сè што сме го доживеале останува дел од нас, но не мора вечно да ја води приказната. Како дрвјата што не плачат за лисјата, можеме и ние да дозволиме на минатото да падне со достоинство. Да му благодариме, да го почитуваме, но да не му дозволиме да ја диктира нашата иднина. Има нешто длабоко ослободувачко во тоа да признаеме дека некои поглавја се завршени, без гнев, без отпор, само со мир.
Можеби тоа е вистинската лекција на есента: дека животот не е во постојаното задржување, туку во способноста да се пушти. Во секоја промена има болка, но има и простор за обновување. Празните гранки не се знак на крај, туку на нов почеток. Но, и секој здив во овој период е можност да го отпуштиме она што некогаш ни требало, а сега само нè задржува.
Да се пушти не значи да се заборави, туку да се избере мирот пред носталгијата. И можеби, како дрвјата што со храброст ги испуштаат своите лисја, и ние ќе најдеме сила да се простиме со она што било, верувајќи дека кога ќе дојде пролетта, повторно ќе процветаме, но на поинаков начин.
