Сите носиме слики во главата, за тоа какви сме ние, какви се другите, и каква треба да биде љубовта, блискоста, разбирањето.
Photo by RDNE Stock project
Но животот не секогаш ни ги потврдува овие слики. Напротив, најголемата болка често не доаѓа од тоа што некој нè повредил директно, туку од тоа што реалноста не се поклопила со илузијата што сме ја изградиле за таа личност. На крајот, не нè болат луѓето – туку илузиите што сме ги имале за нив.
Кога сакаме некого, ретко го гледаме таков каков што навистина е. Ние го гледаме низ призмата на нашите надежи, потреби и стравови. Ако сме имале потреба да бидеме видени, ќе ја идеализираме секоја личност што покажува интерес. Ако сме се плашеле од напуштање, секое дистанцирање ќе го доживееме како предавство. Не ја сакаме личноста туку проекцијата што сме ја направиле од неа, а кога таа проекција ќе се сруши, се чувствуваме предадени.
Има луѓе кои не ни направиле ништо „лошо“ во класичната смисла. Но ние страдаме затоа што сме се лажеле себеси. Можеби мислевме дека ќе останат, дека ќе не разберат, дека ќе се променат. Ги читаме нивните молчења како длабочина, нивните паузи како тежина, нивните изговори како болка. А вистината можеби била поедноставна: тие биле токму такви какви што се покажале да бидат. Само ние не сме сакале да го видиме тоа.
Разочарувањето, всушност, е будилникот што нè крева од сопствените фантазии. Тоа боли – не затоа што губиме некого, туку затоа што се соочуваме со вистината: дека сме се држеле за нешто што никогаш не било реално. Болката доаѓа од судирот помеѓу тоа што сме верувале и тоа што сме добиле. Меѓу идеалот и искуството.
Ослободувањето започнува кога ќе престанеме да ги обвинуваме другите што не биле тоа што сме посакале да бидат. Не е нивна вина што ние сме гледале повеќе отколку што имало. Кога ќе престанеме да се казнуваме себеси за наивноста и ќе ја прифатиме лекцијата, тогаш болката почнува да се претвора во сила. Разбирањето дека сме имале потреба од таа илузија во тој момент, но дека повеќе не ни служи.
На крајот, не нè болат луѓето. Тие само играат улоги во нашите лични митологии. Болката доаѓа кога ќе се разбудиме и ќе сфатиме дека приказната што сме ја раскажувале во главата – не се поклопува со она што навистина се случило. Но токму тука лежи и можноста за трансформација: да почнеме да гледаме појасно, да сакаме поприсутно, и да не ги заменуваме другите за сопствените соништа. Зашто, колку и да боли вистината, таа ослободува.
