Не ми купувај злато. Купи ми еден шпорет. Од оние на дрва. Ми треба за да разгорам оган, да се радувам како дете на топлината.
Не ми го купувај малиот црвен автомобил од излогот, купи ми една количка на едно тркало, во која ќе ставиш вреќа цемент. Ми треба за да изградам една куќичка, па да се фалам, како сите мајстори. Секогаш се грижев дали можам да изградам нешто цврсто. И стабилно. Да трае. За рушење секогаш сум имала талент. Трапава, со две леви нозе, секогаш успевав да скршам и срушам нешто. За такво нешто едноставно треба и така да си роден. Затоа купи ми ја таа количка, можеби ќе успеам да изградам нешто.
Не ми купувај 101 роза. Купи ми дрво. Да ме заштити од сонце и дожд. Никогаш не умеев со букетите, тие секогаш брзо овенуваа. Мали, големи букети – сите умираа во вазните. Дрвото е издржливо.
Не ми купувај работи кои обично се купуваат. Морам да те разочарам, она што сакаш да ми го подариш, едноставно не се купува.
Тоа се носи, тука под кошулата, од левата страна. Се подарува суптилно, без да се враќа назад. И сосема е океј и ако тоа не сакаш да ми го подариш, затоа што секогаш имаш за опција шпорет, дрво или количка за цемент.
