Сите зборуваат за мир како за некаква награда на зрелоста, како состојба во која конечно ништо не те вознемирува.
Photo by Gautam Krishnan on Unsplash
Но мирот не е сценографија од духовен животен стил, туку длабок, понекогаш тежок процес на соочување со тишината. Да замолчи светот е лесно; да замолчиш себеси, тоа е најголемиот испит. Мирот што сите го посакуваат често се претвора во бегство ако не знаеш што да направиш со него.
Тишината, кога конечно ќе ја слушнеш, е непријатна. Таа ги открива сите звуци што со години си ги игнорирал: гласот на стравот, на незадоволството, на вината што тивко ти го јаде мирот додека се претставуваш дека си го нашол. Луѓето што не ја издржуваат тишината ја полнат со зборови, задачи, телефони, разговори без смисла, сè само да не останат сами со себеси. А токму таму, во таа тишина, се кријат сите вистини што треба да ги чуеш.
Мирот не е одговор, туку простор. Простор во кој учиме да не реагираме веднаш, да не ја поправаме секоја болка, да не бараме надворешно објаснување за внатрешна празнина. Во тој простор почнуваме да ги разбираме своите шаблони: зошто бегаме, зошто се објаснуваме, зошто не можеме да останеме без нова драма. Тоа не е мир од социјални мрежи, туку мир што се гради на начин кој на сите нас ни одговара поинаку. Не постои една едноставна дефиниција, само дисциплина.
Понекогаш најголемиот напредок се случува кога ништо не се случува. Кога не бараш од светот да те слушне, туку се слушаш самиот. Кога тишината не ти изгледа празна, туку свесна. Да бидеш во мир не значи дека сè е добро, туку дека прифаќаш дека не мора да биде. Тоа е зрелост што не се гледа, но се чувствува, како тивок пулс што сведочи дека си жив без потреба да докажуваш.
Мирот е тежок само за луѓе што не се сретнале со себеси. Но кога ќе го направиш тој чекор, ќе видиш дека тишината не е непријател, туку простор за исцелување. И тогаш повеќе нема да ти требаат звучни победи, ниту драматични збогувања.
