Мика Антиќ умее да ни каже за животот повеќе отколку цела библиотека со тешки книги.
Photo by DΛVΞ GΛRCIΛ
Неговите зборови се едноставни, но носат тежина што не избледува. „Чувајте ја детската радост во себе,“ вели тој, како потсетник дека и кога пораснеме, должни сме си себеси да останеме љубопитни, искрени и способни да се воодушевуваме од најмалите нешта. Ние сега се побрзо старееме од стравови и обврски, оваа мисла е вистински револуционерна. Радоста не е наивност, таа е знак на жива душа, спремна да сонува и да сака.
Тој нè учи дека љубовта не е само изјава, туку состојба на духот. „Љубовта е како вода, пронаоѓа пат и кога мислиш дека сè е затворено,“ напишал Мика. Тоа е можеби најсилната лекција: љубовта секогаш наоѓа начин да стигне таму каде што треба, само ако сме доволно храбри да ѝ отвориме простор. Немаме потреба да ја загушуваме со сомнежи и страв, бидејќи љубовта, ако е вистинска, ќе опстане. Таа е помоќна од сите пречки и гордости што знаеме да ги изградиме околу себе.
Во неговите стихови постојано се провлекува и темата на храброста. „Светот го менуваат оние кои се осмелуваат,“ порачува Мика. Навистина, животот не нè чека да бидеме подготвени, туку да бидеме храбри. Да направиме чекор напред и кога сè е магливо, да се бориме за сопствената среќа без да се плашиме од сопствените грешки. Грешките, вели тој, не се крај, туку доказ дека сме се обиделе, дека сме живееле. Колку повеќе се плашиме од падови, толку помалку можеме да летаеме.
Посебно е моќен неговиот став за времето. „Времето не се брои во часови, туку во срца што сме ги допреле.“ Тоа е мисла што разоружува, нè учи дека смислата на нашите денови не е во календарите, туку во љубовта, во траговите што ги оставаме кај другите. Ниту една титула или награда нема да тежи повеќе од насмевката што ќе ја запомниме, од благодарноста што ќе ја почувствуваме. Затоа, Мика нè повикува да инвестираме во луѓето, во добрината, во малите гестови на внимание.
Многу луѓе во животот се губат барајќи големи причини за постоење, а Мика како да вели: „Не барај причина да живееш, живеј, и ќе ја најдеш.“ Неговата поезија нè учи дека вистинските чуда се во секојдневието, во еден поглед, во мирисот на дожд, во допирот на рака што нè држи кога се плашиме. Ако сме доволно будни, ќе сфатиме дека животот не се мери во спектакли, туку во моменти.
Она што особено инспирира кај неговата филозофија е вербата во човековата добрина. Иако светот понекогаш изгледа темен, Мика верува дека вреди да бидеме добри, дури и кога тоа не е возвратено. Да се биде човек, вели тој, значи да се прости, да се проба повторно, да се сака и кога боли. Тоа не е слабост тоа всушност е најголемата сила. Таа љубов кон луѓето, кон природата, кон животот, е изворот што нè одржува храбри. Неговите зборови нè тераат да се вратиме кон сопственото срце. Да си кажеме: Што би направиле ако денес е последниот ден? На кого би му простиле? Кого би го прегрнале? Што би рекле на глас? Таквите прашања нè будат, нè тргаат од автоматизмот и нè потсетуваат да бидеме живи, вистински, искрени. Да се сака — тоа е задача за секој ден, не за „еден ден“.
Да се потрудиме да живееме како што нè учи Мика, со срце широко како небо, со љубопитност како дете, и со храброст да почнуваме одново. Да знаеме дека секое утро е нова страница и дека секој човек што ќе го сретнеме е нова приказна. Во тоа е уметноста на живеењето, но и на преживувањето. Да останеме добри, и покрај сè. Зашто, како што пишуваше Мика, „На крај од сè, само добрината останува.“
