Мамо, сега разбирам...

Постојат меки жени и оние кои мајчинството ги омекнува. Мојата мајка припаѓа на третата група, која се почесто е распространета: жени кои до непрепознатливост се растопиле во моментот кога станале баби.

Мојата мајка доби четири внуци за кратко време. А кога строгата мајка ќе стане баба, како во оној цртаниот филм – се случува неверојатна промена! Понекогаш мислам дека таа нова, незамисливо голема љубов ја има клонирано мојата мајка и дека поради тоа, наместо со една, сега разговарам со три жени.

Прво, тука е мојата мајка. Мајката која ме роди. Секогаш насмеана и ведра – добрата самовила од моето дество која никогаш не сакав да ја налутам. Мајката која ме бањаше, која ме тешеше кога ќе паднам и која секогаш ми велеше: „Немој сега да ти дадам причина за да плачеш!“. Тоа е мојата мајка, онаа која ме држеше за рака на првиот училишен ден.

Тоа е мојата мајка, онаа на која не смеев да и кажам дека сум заборавила да ја научам песничката, па сум добила единица, онаа од која ја криев тројката по математика и вежбав до бесвест за да може да чуе дека ги имам сите петки.

Мојата мајка е најнежната личност на светов, само што ние ретко се гушкавме. Затоа што мојата мајка мислеше дека е поважно да биде строга и дека само така од детето ќе стане човек. Љубов скриена зад „Немој да ти дојдам таму!“.

И потоа стана баба. Четири пати за многу кратко време. Жената се клонираше. Сега наместо една мајка, имам три. Всушност имам само две: мајката што ме роди и мајката која јас ја родив. Оваа третата, бабата на моите деца, таа целосно припаѓа на своите внуци. И верувајте, на никог друг.

Не е лесно кога ќе сфатиш дека пости дел  од твојата мајка кој не е твој. Уште потешко е кога тоа сознание ќе стигне некаде во 30-тата година. Но, мојата мајка, онаа на која и родив внуци, таа мајка секој ден ми одзема еден дел од мојата мајка која мене ме роди.

Мојата мајка, секогаш кажуваше дека ние сме исти. И долго верував во тоа, иако таа ја криеше својата строгост и острина, а јас ја делев на сите. Верував дека сме исти. Се додека не станав тинејџерка. Одеднаш не сакав да бидам како неа. Секојпат кога ќе ми се налутеше, велев дека јас нема да бидам  таква, јас ќе бидам поинаква, поопуштена, помека. Лесно беше да верував во тие работи се додека и самата не станав мајка.

Кога родив, а таа стана баба, сѐ се преврте. Јас станав тврда, строга и остра. Таа стана мека, помека и од памук. Исчезна нејзината строгост, исчезнаа нејзините императиви и реченици кои почнуваат со „мораш“. Таа сега и со поглед ги прегрнува и гали моите деца и во тие моменти не постои никој друг во собата.

Кога ќе ги земе внуците во рака, таа се топи, ги гушка и со раце и со песна. Таа им се поклонува на нивната љубов и јас знам дека таа никогаш нема да се грижи за нивните оцени, ноќните излегувања и детинестото однесување. Нема да се расправа со нив, нема да им вика и да им се заканува. Ќе биде мека, опуштена и безгрижна.

А јас ќе бидам таа што паничи, вика и која забранува.

Знам дека ќе ме поклопи со својата љубов и игра, затоа што нејзината љубов е поопуштена. Нема одговорност, нема притисок, нема страв. Таа е баба. Таа сака. Тоа е љубов во својот чист облик.

Нема причина да лажам, со мајката на која и родив внуци не сум во најдобри односи. Таа го дозволува се она што јас го забранувам, она е многу помека со моите деца отколку јас. Таа е слободна во својата љубов.

Но, затоа никогаш подобро не сум се сложувала со мајката која ме роди. Сега сфаќам колку и било тешко да биде строга. Да не си игра цел ден, затоа што мора да пере и мие. Да не се смее на нашите будалаштини. Сега сфаќам, мамо...

Често се прашувам дали грешам и се прашувам што би направила таа на  мое место. Би ја прашала, но токму тогаш мојата ќерка влегува во собата, а мајката што ме родила излегува. Останувам во соба со детето и бабата. Тука веќе нема место за разговор. Само за љубов, игра и смеја.

Тогаш ми станува јасно: среќни се мајките кои им се љубоморни на бабите. Нивните деца го имаат најубавото детство. Наместо гласно и строго: „Немој мамо да и го дозволуваш тоа“, јас во себе шепотам: „Фала ти мамо!“.