Есента секогаш носи промена што не може да се избегне.
Photo by Alisa Anton on Unsplash
Деновите стануваат покуси, воздухот поостар, а телото почнува да бара топлина на друг начин. Многумина од нас ја чувствуваат таа тежина, не само во времето, туку и во расположението. Токму тогаш станува важно да се потсетиме дека малите нешта ја прават разликата. Не големите планови, не големите зборови, туку малите, секојдневни ритуали што ни го враќаат чувството на дом, дури и кога надвор е сиво.
Во секој дом има нешто што нè враќа во ритам: чорбата што се вари на шпоретот, полека и без брзање, додека пареата се крева низ кујната. Мирисот на зеленчук и зачини, на кромид и малку пипер, е нешто што не може да се замени. Не е само храна – тоа е сигнал до телото дека сме тука, дека денот може да оди побавно, дека времето не мора да се брза.
Потоа доаѓаат костените — симболот на есента. Некои ги печат дома, други ги купуваат од улица, од хартиено кесе што топли дланки. Има нешто длабоко утешно во тој мирис. Едноставен, земјен, познат. Костените не се само вкус, туку спомен на нешто старо, нешто заедничко. На времиња кога се седеело повеќе, кога луѓето си раскажувале приказни додека се лупеле топлите кори.
Во тие недели кога денот станува пократок, топол чај или какао се претвораат во наједноставниот вид грижа. Не како тренд, туку како пауза. Чајот со лимон и мед, или какаото што малку залепува за усни — тоа се вкусови што не ветуваат ништо, но секогаш исполнуваат. Кога ги држиме во раце, нешто се смирува. Нема потреба од зборови.
Photo by Özlem KALABALIKOĞLU on Unsplash
А вечерите се друга приказна. Свеќите со мирис на јаболка и цимет стануваат дел од секојдневието. Светлината е блага, треперлива, и создава впечаток на тишина дури и кога во позадина свири музика. Тоа не е романтика, туку нешто многу поприродно – начин телото да се подготви за одмор, а умот да се врати во моментот.
По топол туш, кога мирисот на сапун и пареа се меша со оној на свеќите, почнуваме да ја чувствуваме есента како состојба, не како сезонa. Тоа е време кога наместо да се бориме со студот, учиме да го прифатиме. Да му се спротивставиме не со отпор, туку со топлина. Со домашност. Со гестови што не изгледаат големи, но носат мир.
Можеби токму во тие мали нешта – во шолјата чај, во мирисот на печен костен, во тивката светлина на свеќа – се крие начинот на кој ја преживуваме есента. Таа не бара сјај, туку внимание. И додека надвор лисјата паѓаат, да дозволиме во нас да се разбуди нешто друго: чувство дека сè уште можеме да најдеме убавина, дури и во најобичните денови.
