Лука е поразлично дете од другите, но има големо срце и ведра насмевка - како е да бидеш мајка на дете со Даунов синдром

Некој во младоста да ми зборуваше за Даунов синдром, воопшто немав да го разберам, што сака да ми каже, но еве денеска веќе многу добро знам што е тоа, ја почнува приказната Весна, мајка на десетгодишниот Лука.

Се изгледаше добро. Секогаш ја имав поддршката од својата мајка во се што правев во животот, а подоцна и од сопругот Бојан.

На лицето на оваа жена, не може да се види дека нејзиното дете е поразлично од другите деца.

Таа секогаш е насмеана, и како што вели, секогаш е со крената глава и на висока штикла. Никогаш нема да го заборави моментот кога лекарите за време на бременоста и соопштиле дека нејзиниот син има Даунов синдром.

-Секогаш сонував за големо семејство. Тој сон беше на чекор до остварување, бидејќи до себе имам прекрасен сопруг, кој е и мојата најголема поддршка, раскажува Весна.

Заедничката поддршка и љубов им помогнала да го поминат првиот шок и целата енергија ја пренасочат во тоа нивниот син да биде среќен.

-Јас сум и мајка, родители, дефектолог, лекар, се што е потребно. Каде и да тропнам, за мене сите врати се затворени, зборува Весна.

Таа секој ден истражува и учи нешто ново за Даунов синдром. На современата медицина се уште не и е познато како настанува, а лек на постои, бидејќи Даунов синдром не е болест.

Весна вели дека најмногу ја погодува тоа што родителите немаат никаква поддршка, а истата на децата мора да им ја даваат 24 часа.

Таа и сопругот се договориле, тој да работи по цел ден, за се да обезбеди на своето семејство, а Весна да го организира секојдневието на Лука.

-Ја напуштив работата, работев како наставник по ликовно во основно училиште. 

Весна најмногу се плаши од тоа, дека таа и сопругот почнуваат да стареат, и дека Лука не може да биде самостоен.

Вели, често се запрашува како им е на родителите кои немаат пари за на детето да му обезбедат дефектолог, хипотерапија, или пак за да одат во дневните центри. Даунов синдорм често го прати и епилепсија, но и пореметување на сонот, па на тој начин родителите се константно исцрпени.

Во странство, ситуацијата е поразлична. На родителите им се дава поддршка од страна на државни институции.

Во Македонија, воопшто не е чудно тоа што едниот од родителите кои имаат дете со Даунов синдром, не работи, бидејќи и нема време за тоа.

-Околината нема разбирање. Многу одамна престанаа да ме болат чудните погледи, упатени кон моето дете, бидејќи е со поразличен изглед, од другите деца. 

Затоа, заедно со сопругот со трудат да го разберат синот и да направат тој да има среќно детство, па дури и по цена на своето здравје.

Весна е убава, насмеана и негувана жена, не дозволува околината да ја скрши. Љубовта кон синот ја турка напред.

-Боли неправдата, боли кога ќе видиш дека некој смета дека ти не заслужуваш среќа. Сакам да ги поместиме тие граници. Со Даунов синдром може да се живее, но за тоа е потребно само разбирање од страна на околината и помош од надлежните.

Лука е насмеано дете, кое ужива да се игра, а неговите родителите, се тука да му дадат се, за едно нормално и убаво детство. Тој сам може да си јаде, да се движи, сам си оди во таолет, но доволен му е само изгледот, за да биде поразличен од другите деца.