Во љубовта често не гледаме луѓето такви какви што се, туку такви какви што се надеваме дека ќе станат.
Photo by Vera Arsic
Иако можеби од почеток нè предупредуваат, понекогаш дури и со зборови, а често со тишина, ладно однесување или недостапност, ние остануваме. Со надеж и со преголема верба. Со приказна што ние самите сме ја изградиле во главата.
Постои нешто опасно во верувањето дека љубовта има сила да менува други луѓе. Особено кога таа љубов доаѓа од место на сопствена празнина, потреба да бидеме видени, чуени, или спасени. Па така, кога некој нè држи на растојание, ние не се повлекуваме, туку се приближуваме уште повеќе. Кога ни велат "не сум спремен", ние слушаме "ќе бидам". Кога не нè избираат, ние се трудиме повеќе, како љубовта да е нешто што треба да се заслужи.
И во таа борба, губиме нешто многу повредно од времето – се губиме себеси. Се менуваме за да станеме поприфатливи, потивки, понестрпливи или побезбедни. Се прилагодуваме, се извинуваме, се срамиме. Се навикнуваме на неизвесноста, ја романтизираме дистанцата и живееме со надеж наместо со реалност.
Но луѓето многу често нè научуваат кои се уште на почетокот. Не со гласни зборови, туку со постојано одбегнување на обврска, со пасивност, со тоа што секогаш постоиме во некој „иден момент“ што никогаш не доаѓа. И колку повеќе време минуваме надевајќи се дека ќе се променат, толку подалеку се одалечуваме од својата вистинска потреба – да бидеме сакани онакви какви што сме, тука и сега.
На крајот, не се работи само за тоа што тие не се промениле. Се работи за тоа што ние не сме сакале да го видиме тоа што треба да го видиме. Тоа е најтешката вистина: дека љубовта понекогаш не е недостаток кај другиот, туку слепило кај нас. Но тоа може да биде лекција. Да нè научи дека љубовта не треба да биде убедување. Не треба да биде чекање. Треба да биде одговор, а не прашање.
И токму кога ќе престанеме да се надеваме дека некој ќе стане она што не е, започнуваме да се враќаме кон себе. Полека, но сигурно.
