Кафето долго време е нашиот мал ритуал на припадност.
Photo by Jakub Dziubak on Unsplash
Мирисот на првата голтка наутро, звукот на машината во позадина, чувството дека со тој вкус можеме да го започнеме денот подобро. Но во некој момент, незабележливо, она што беше уживање станува потреба, а понекогаш и начин да го прикриеме заморот во текот на денот.
Кофеинот, како стимуланс, го поттикнува производството на адреналин и допамин. Тоа нè прави побудни, поконцентрирани, дури и посреќни на краток рок. Но телото не знае дека сме го направиле тоа со вештачки поттик, за него, тоа е аларм. Срцето чука побрзо, крвниот притисок се зголемува, а нервниот систем останува во „бори се или бегај“ состојба многу подолго отколку што мислиме.
Некои истражувања покажуваат дека повеќе од 400 mg кофеин дневно (околу 3–4 шолји кафе) може да предизвика вознемиреност, проблеми со спиењето и забрзан пулс. Но вистинската граница не е во бројката, туку во тоа како се чувствуваме. Ако не можеме да функционираме без кафе, ако сме раздразливи пред првата шолја или ако срцето ни трепери после третата, можеби е време да направиме пауза.
Photo by Jonas Jacobsson on Unsplash
Телото ни зборува, само треба да го слушнеме. Понекогаш тоа не бара повеќе енергија, туку повеќе одмор. Наместо уште едно еспресо, можеби му треба чаша вода, прошетка или оброк богат со протеини и сложени јаглехидрати. Телото нема ништо против кафето, има нешто против игнорирањето на неговите сигнали.
Постои посебен вид на убавина во тоа да го пиете кафето без вина, но и без зависност. Да биде ритуал, не спас. Да ви помогне да се разбудите, не да преживеете. Во тој баланс, кафето повторно станува она што отсекогаш било — момент на мир, а не бегство од заморот.
