Пред да се разбудат боите на природата, пред да процутат дрвјата и да се појават сите останати цвеќиња, се појавуваат тие – мали, бели, наклонети кон земјата.
Photo by Pixabay
Кокичињата.
Толку нежни, што изгледаат како да ќе се скршат на првиот поветарец. Толку истрајни, што се појавуваат додека снегот сè уште стои на земјата.
Тие не викаат гласно: „Пролетта дојде.“
Тие шепотат: „Подготви се. Сè се буди.“
Што симболизираат кокичињата?
Во различни култури, кокичето е симбол на:
Нови почетоци: Како прв цвет што излегува од зимската тишина, кокичето е симбол на раѓање, будење и надеж. Тоа е знак дека и најстудените времиња имаат крај.
Нежност и храброст: Иако е кревко на изглед, кокичето пробива низ мразот и калта. Потсетник дека нежноста не значи слабост – туку тивка сила.
Верба во природниот тек: Кокичињата не се појавуваат кога ние ќе посакаме. Тие доаѓаат тогаш кога времето е вистинско. Тие нè потсетуваат дека животот има свој ритам, и дека вреди да го почекаме.
Photo by Eftodii Aurelia
Во некои европски народни приказни, се верува дека кокичето никнало првпат кога Ева заплакала откако била избркана од рајот, а ангелот ѝ претворил една снежинка во цвет – за да ѝ даде надеж. Во македонската традиција, кокичето не се појавува често во песните или симболиката, но неговото пристигнување е секогаш поврзано со чувство на тивка радост, на првиот ден што мириса на живот.
Зошто токму кокиче?
Затоа што тоа не се натпреварува со останатите цветови. Не бара внимание. Не чека совршени услови. Туку едноставно – се појавува.
Како потсетник дека секоја пролет, дури и онаа внатрешната, почнува со нешто мало. Со еден бел цвет. Со една нежна мисла. Со првото „можеби сум подготвен/а повторно да се отворам.“
