Љубовта не знае да се објаснува. Таа не е расправа, ниту доказ во судница.
Photo by Eugeniya Belova on Unsplash
Љубовта се чувствува во начинот на кој некој те гледа кога молчиш, во тоа како те разбира без да се браниш. Кога љубовта почне да бара објаснување, тогаш веќе не е љубов, тогаш е анализа, страв, потреба да се контролира нешто што по природа треба да биде слободно. Вистинската љубов не поставува услови за да постои. Таа или живее, или ја нема.
Љубовта не се мери со тоа колку можеме да ја објасниме, туку колку можеме да ја почувствуваме без да ја расипеме со зборови. Кога мораш да објасниш зошто сакаш, кога мораш да убедуваш дека твојата топлина е искрена, тогаш пред себе немаш љубов, туку сомнеж облечен во нежност. На љубовта не и е потребна дозвола за да биде љубов, не и се потребни докажувања и долги објаснувања. Таа не доаѓа по распоред, не се враќа по покана, и не си заминува затоа што нема рационално објаснување. Тука е или не е!
Секој обид да се објасни љубовта ја прави помала. Ја стеснува во дефиниции што не можат да ја соберат нејзината сложеност. Љубовта не е договор, туку состојба. Не е компромис, туку разбирање. Кога некој постојано бара да му се објасни зошто го сакаш, тоа значи дека не ја чувствува. А љубов што не се чувствува, не постои, колку и да ја именуваме. На крај, не се брои колку зборови сме кажале, туку колку моменти сме преживеале со цело срце.
Понекогаш љубовта се расипува не од предавство, туку од премногу објаснувања. Кога сè што треба да биде тишина станува расправа, кога наместо да се погледнеме, се објаснуваме, кога наместо да простиме, анализираме. Љубовта што мора да се објасни престанува да биде простор на слобода и станува товар што треба да се оправдува. Љубовта не бара докази, бара присуство. Кога тоа го нема, зборовите се само одек од нешто што веќе не живее.
Да се сака значи да се верува. Не слепо, туку со доверба во енергијата што двајца ја градат заедно. Кога ќе ја изгубиме таа доверба, се обидуваме да ја замениме со контрола, со објаснувања, со оправдувања. Но љубовта не може да се убеди да остане, таа останува само ако се чувствува безбедно. Љубовта не е проект што треба да се докаже, туку состојба што треба да се живее. И токму таму лежи нејзината кревкост и убавина.
Најчистата љубов е онаа што не мора да се брани. Онаа што не мора да има план, ниту дефиниција. Онаа што дише слободно, што постои во едноставноста на допирот, на погледот, на мирот помеѓу две души што се препознале. Љубовта не бара објаснување затоа што таа е објаснување, затоа што во неа има доволно вистина, доволно светлина, доволно смисла за двајцата што ја чувствуваат. Сè друго е страв, а љубовта не расте таму каде што владее страв.
