Љубовта не умира одеднаш. Таа не исчезнува како пламен што се гаси со еден здив.
Photo by Christopher Beloch on Unsplash
Љубовта умира тивко, незабележливо, во малите празнини помеѓу зборовите, во паузите меѓу пораки што некогаш доаѓаа без размислување. Умира во моментите кога срцето веќе не очекува ништо, а умот тивко признава дека нешто се сменило. Не е тоа експлозија, ниту голем крај, туку постепено бледнеење на нешто што некогаш блескало со цел универзум во себе.
Љубовта умира кога престануваме да се гледаме со восхит. Кога очите што некогаш бараа топлина сега гледаат навика. Кога разговорите стануваат формални, а молкот меѓу нас станува потежок од секоја изговорена реченица. Таа умира кога гестовите стануваат механички, кога допирот повеќе не ја буди кожата, кога се заборава како мириса утрината покрај саканото лице. Понекогаш љубовта умира не затоа што ја нема, туку затоа што престануваме да ја храниме — со внимание, со љубопитност, со присуство.
Постои миг кога љубовта се претвора во отпор. Се бориме да ја оживееме, да ја задржиме во форма што повеќе не одговара на тоа што сме станале. Нè боли што се менуваме, што не можеме да ја задржиме истата верзија на нас, ниту на другиот. Но љубовта не умира затоа што исчезнува, таа умира затоа што не ја пуштаме да се промени. Не ѝ дозволуваме да стане нешто поинакво, подлабоко, посмирено. Сакаме да ја чуваме во истиот облик во кој сме ја запомниле, а животот не го познава тоа.
Photo by Jobert Jamis Aquino on Unsplash
Љубовта умира кога станува натпревар, кој повеќе вложил, кој повеќе дал, кој помалку сакал. Кога вниманието станува алатка за моќ, а не за поврзување. Кога простувањето се заменува со броење на грешки, кога се заборава дека љубовта не е проект, туку жив организам што дише само ако и двајцата сакаат да дишат заедно. Кога наместо љубопитност, се појавува судење.
Наместо нежност — нетрпение. Наместо прашања — ѕидови.
Но љубовта умира и поради молкот. Кога престануваме да зборуваме за тоа што нè боли, кога премногу работи остануваат неизречени, кога стравот да не изгубиме станува посилен од желбата да бидеме искрени. Молкот станува гробница за сите зборови што некогаш можеле да нè спасат. И тогаш, дури и кога двајца луѓе сè уште се држат за рака, чувството дека се далеку е посилно од сè друго.
Понекогаш љубовта не умира со караница, туку со рамнодушност. Кога веќе не боли, но и не радува. Кога сè станува исто, ден по ден, додека срцето се навикнува на тишина без одек. Кога сфаќаме дека сме станале странци кои имаат заеднички спомени, но не и заедничка иднина. И тогаш, љубовта не исчезнува сосема — таа се преселува во минатото, каде што понекогаш оди да одмори од нашите очекувања.
И можеби тоа е најтешкиот дел: да прифатиме дека љубовта не мора да трае засекогаш за да биде вистинска. Некои љубови доаѓаат само за да нè разбудат, да нè научат нешто за нас, да нè изградат за она што следува. Љубовта умира, но нејзиниот допир останува. Сè што сме чувствувале некогаш, тоа не исчезнува. Тоа станува дел од нас, од начинот на кој љубиме понатаму, од тишината во која научивме да дишеме сами.
Љубовта умира, но никогаш сосема. Таа се претвора во тивка мудрост, во способност да сакаме посмирено, со помалку страв и повеќе присуство. И можеби токму тогаш, кога мислиме дека љубовта умира, таа всушност се менува — од илузија во вистина.
