Каде ја загубивме вистинската љубов?

Некогаш изгледаше дека љубовта се случува спонтано, како тивка мелодија што се шири низ воздухот без потреба од посебни објаснувања.

Photo by Alexis B

Писмата беа пишувани со трепет, со внимателно избрани зборови кои ги бележеа најдлабоките чувства. Чекањето на одговор беше дел од возбудата, а времето поминуваше побавно, но и послатко. Денес, сè изгледа поинаку: нестрпливото пребарување по социјалните мрежи, пребројување лајкови и кратки пораки по мобилен. Се чини како да сме заборавиле како изгледа вистинското будење на срцето.

Во модерното доба, „правилата“ на запознавање се изменија. Со еден клик можеме да се поврземе со некого од другиот крај на светот, да споделиме фотографии и мисли, но не секогаш ја споделуваме суштината. Секако, технолошкиот напредок ни донесе бескрајни можности за контакт, но истовремено ни го намали трпението. Сега, ако не добиеме одговор веднаш, веќе се чувствуваме занемарени. Ако не смеете доволно „интересни“ или „забавни“, вниманието ќе отиде на некој друг за миг.

Можеби најголемата промена е во должината на нашето внимание. Навикнати сме на брзина, на моменти исполнети со нотификации и кратки содржини, па ретко наоѓаме време да задржиме подлабока комуникација со некого. Ни станува тешко да слушнеме нечија приказна до крај, а уште потешко да дозволиме нашата приказна да биде слушната. Она „што има ново кај тебе?“ го заменуваме со емотикон или краток коментар, мислејќи дека тоа е доволно.

Но, вистинската љубов не познава рок на траење или притисок од општеството. Таа бара трпение, вложување и искрена намера. Бара да го издржиме моментот на тишина за да го слушнеме отчукувањето на срцето на другиот, бара да се залажиме за романтични гестови дури и ако изгледаат старомодно. Бара да се осмелиме да бидеме ранливи, да се покажеме какви што сме.

Иако денес сè е брзо и површно, никој не може да ја замени сладоста на длабокото поврзување. Можеби го загубивме моментот на носталгија, но не е доцна да се присетиме дека љубовта е повеќе од „свијп“ или лајк. Таа е разговор што трае до доцна во ноќта, таа е размислување за некој друг дури и кога илјадници километри нè делат, таа е мала искра што го оживува нашето битие. Ако почнеме да посветуваме повеќе време и внимание на оние што ни значат, ако се потсетиме колку е прекрасно да сакаш и да бидеш сакан, тогаш нема да ја изгубиме вистинската љубов — напротив, ќе ја пронајдеме повторно.