И тогаш татко ми ѝ напиша на мајка ми дека ја сака...

Мама и тато се скараа.
Не сега, денес.
Туку едно милион пати досега.

Така е тоа кога ќе одлучиш да го споделиш животот со некого. Кога ќе се впуштиш во таа авантура во која зад секој агол те чека некое изненадување. Понекогаш тоа е корпа со сочни јаболки, понекогаш е кофа полна со катастрофи.

Така е тоа кога знаеш дека имаш некој со кого сето тоа можеш заедно да го изедеш и надминеш. Затоа што таа корпа и таа кофа се само ваши.

И кога ќе ги помешаш јаболките и катастрофите, добиваш живот.

Мајка ми и татко ми досега се скарале едно милион пати. Ако не и повеќе. Јас искрено и не се сеќавам на некои ужасни кавги, но знам дека таа е во состојба да почне да вика во истата секунда, ќе му каже сѐ и сешто на татко ми, а тој прво молчи, потоа мрмори и така сѐ погласно зборува сѐ додека не се облече и излезе за да се „олади.“

А понекогаш знаат да бидат досадни. Понекогаш ќе нѐ седнат во некој агол и почнуваат да ни се жалат еден од друг. Но, тоа не е обично жалење во кое некој треба да излезе јунак, туку само кратка издишка на тој повеќедецениски пат, кога можеш на децата, она најдоброто што настанало од тој животен маратон, да им се пожалиш од некој кој ти е десна рака, десна нога, бубрег, дел од мозокот и срцето.

Родителите се за тоа – да те потсетат дека некому си најважен и понекогаш да бидеш на средина од тоа кукање и жалење од оној со кого 40 години делат јаболки и катастрофи.

Така и моите родители имаат своја приказна. И овие мои родители знаат најубаво да се караат, но и молчат заедно. Да оценат кога треба да премолчат нешто, но и кога треба да го кажат она што им лежи на душа.

Што знам, мислам дека тоа е љубов.

Пред некој ден мама отиде на пат и нормално дека ќе се врати, иако досега безброј пати ја имам чуено со сопствените уши дека најдобро е да си отиде и да не се врати. А сите знаеме дека тоа не е вистина. Знае и таа, знае и тато, дека секогаш ќе се враќа, баш како што и тој секојпат се враќаше кога мислеше дека нема да се врати на тој некој нивен јазик кој само тие го разбираат. Јазикот кој го разбираат само постарите луѓе ширум светот.

Тогаш татко ми ми покажа како ѝ напишал порака и иако реков дека не сакам да им ги читам препирките, со крајчето на окото го забележав делот во кој и порачува дека многу му недостасува (и додава дека не се зафркава) и дека ја сака.

„Ете, гледаш што ѝ напишав. Иако уште не ми одговорила. Но, навистина е така. Вие деца, ќе си отидете секој на своја страна, а ние двајца секогаш ќе бидеме тука и тоа не може ништо со ништо да се надомести.“

И јас на шега му додадов: „Па да, таман и малку попатно да се скарате.“

И на тоа веднаш, како од пушка, ми врати: „Па и тоа, мене и кавгите ми се најубави со неа.“

И тоа не е подеднакво убаво со секој. Знам, тоа го научив од нив. Таа убавина на неминливоста оди во пакет со онаа корпа и онаа канта.