Џубран нè потсетува дека ништо навистина не поседуваме – ни луѓето, ни времето, ни животот.
Photo by Photo By
Сè што имаме е привремено, доверено. Дури и оние што ги сакаме најдлабоко не се наши во вистинска смисла. Тие се свои. Со свои патеки, свој ритам, свој глас. Колку побрзо го прифатиме тоа, толку послободни стануваме и ние и тие.
„Вашите деца не се ваши деца.
Тие се синови и ќерки на копнежот на Животот за самиот себе.
Доаѓаат преку вас, но не од вас,
И иако се со вас, не ви припаѓаат.“
„Може да им дадете ваша љубов, но не и ваши мисли,
зашто тие имаат свои мисли.
Може да ги згрижите нивните тела, но не и нивните души,
зашто нивните души живеат во куќата на утрешнината,
која вие не можете да ја посетите, ни во соништата.“
„Може да се стремите да бидете како нив,
но не обидувајте се да ги направите тие да бидат како вас.
Зашто животот не се движи назад, ниту пак застанува во вчерашнината.“
Љубовта, според Џубран, не значи држење, туку отворање. Да љубиш, не е да фатиш некого и да го задржиш покрај себе, туку да бидеш простор во кој тој може да расте. Да љубиш не е да менуваш некого по свој терк, туку да бидеш сведок на неговата автентичност. Да гледаш како расцветува, дури и ако тој цвет цвета далеку од твојата градина.
Секоја врска, родителска, партнерска, пријателска е можност за учење. Не учиме како да контролираме, туку како да се поврземе без страв. Да дозволиме другите да бидат она што се, а ние да не изгубиме себе. Во тоа има тишина, има достоинство, има зрелост.
Џубран нè води кон поинаков начин на живеење – побавен, насочен кон внатрешниот глас. Свет во кој зборовите се мали, а присуството е големо. Свет во кој не се плашиме од загуба, затоа што веќе разбираме: ништо не можеме да изгубиме, ако никогаш не сме се обиделе да го поседуваме.
Љубовта што не поседува, туку ослободува, е највистинската љубов. Таа не бара одговори. Таа не зборува гласно. Таа само постои, како светлина што не ја гледаме секогаш, но секогаш ја чувствуваме.
