Современата љубов изгледа како натпревар на кој првиот што ќе се отвори — губи. 
Photo by Nick Karvounis on Unsplash
Луѓето повеќе не се плашат од одбивање, туку од тоа да изгледаат „слаби“. Во време на самодоволност и лични брендови, да покажеш чувства стана ризик за имиџот. Па љубовта, која некогаш значеше блискост и искреност, денес често се претвора во двобој на еготата.
Гордоста во љубовта не се покажува секогаш гласно. Таа живее во одложени одговори, во неиспратени пораки, во одлуката „прво нека пише тој/таа“. Во игри што ја чуваат контролата, но ја убиваат интимноста. Никој не сака да биде „тој што сака повеќе“. И токму тука љубовта умира, во моментот кога чувствата стануваат стратегија.
Психолозите велат дека зад љубовната гордост обично стои страв — страв од ранливост, од губење на достоинство, од повторување на болка. Но парадоксот е што токму тој страв нè прави празни. Гордоста не нè штити; таа само одложува вистината. Однадвор изгледаме силни, но внатре се бориме со осаменост и тишина. И така, генерации луѓе сè повеќе „чуваат лице“ наместо срце. Во ера на „ќе бидам добар додека не ми дадат причина да не бидам“, љубовта губи простор за човечкост. Наместо разговор, имаме дистанца. Наместо извинување, имаме молчење. Наместо обид, имаме иронија. Луѓето денес знаат да се повлечат, но не и да се вратат.
Се гордееме со тоа што не трчаме по никого, но забораваме дека вистинската блискост не се создава без движење кон другиот.
Гордоста во љубовта не е сила, таа е маска за страв. Вистинската сила е да останеш човек кога егото ти вика да се повлечеш. Да зборуваш кога е полесно да молчиш. Да простиш без да бараш извинување. Тоа не е слабост, тоа е зрелост. Љубовта не ја уништуваат разликите, туку тишините што настануваат кога двајца се плашат да бидат искрени. И можеби токму тоа е најголемата иронија на нашето време: сите сакаме вистинска љубов, но никој не сака да биде првиот што ќе ја покаже. Сите велиме дека бараме искреност, а сами се криеме зад мирна рамнодушност. Но љубовта не се добива со гордост, таа бара храброст. И секојпат кога ќе ја избереме тишината наместо зборот, осаменоста расте уште малку.
Љубовта не бара совршенство. Таа бара зрелост да кажеме: „Сакам ова да успее, сакам да се разбереме.“ Таа бара луѓе што не бегаат од разговори, што не се плашат од мекост, што не ја мешаат гордоста со самопочит.
Затоа што крајот на секоја врска ретко почнува со нешто големо — обично почнува со еден пропуштен момент на искреност.
