Можеби животот некогаш повторно ќе те врати на старото огниште. Онаму од каде што одамна си заминал. Па ќе застанеш и ќе се загледаш во пепелта. А сеќавањата те носат таму некаде назад... И можеби ќе ти дојде да земеш стап и да разбуричкаш низ пепелта... Како да претураш по некои минати времиња. И којзнае... Можеби ќе видиш дека некаде таму сѐ уште тлее некоја мала искра.
Којзнае... Можеби...
Па ќе се изненадиш што не згаснала и после толку време. Што преживеала и покрај сите невремиња. И не исчезнала засекогаш. Па некако меланхолично ќе се загледаш и ќе се замислиш. Како ли го преживеала сето ова? Што сака да каже? Зошто уште гори за тебе иако одамна си заминал?
И можеби ќе ти дојде да ѝ дадеш малку сила. Да дувнеш за да разгори. Да се издигне, како и ти, од пепелта.
Затоа што можеби тоа е еден дел од тебе кој одамна си го изгубил. И сега повторно се приближува назад. Дел соголен до срж, дел кој чекал да се вратиш и конечно да се споите во целина. Којзнае... Можеби...
А можеби ќе се случи сосема спротивното. Па вака соголена и на виделина, искрата ќе биде згасната од ветрот. И засекогаш ќе исчезне. Засекогаш ќе исчезне и последната нишка поврзаност. Којзнае... Можеби.
Кој може да знае...
Но, што и да се случи, знај дека ќе биде баш онака како што треба да биде, онака како што е најдобро за тебе. Затоа, препушти се, дозволи нека се случи. Не се спротиставувај.
Само биди присутен. Буден. И фати ја главата порака од сето тоа. И дозволи да те освести.
Не си се вратил без причина.
~ Ива Брадариќ
