Да се сакаат луѓето такви какви што се, тоа е невозможно.
А сепак мора да се прави тоа.
И затоа, кога им правиш добро, стегни го срцето, затни го носот и затвори ги очите (ова последново е неопходно).
Поднеси го злото од нив, не им се лути ако можеш, сети се дека и ти си човек.
Секако дека мораш да бидеш строг со нив, ако ти е дадено да бидеш попаметен од просекот.
Луѓето по природа се ниски и се подготвени да сакаат од страв, не и се предавај на таквата љубов и не престанугвај да презираш.
Научи луѓето да ги презираш дури и кога се добри, затоа што тогаш се нај’рѓави.
Кој не е глупав, тој не може да живее а да не се презира себеси, без оглед на тоа дали бил чесен или не, сеедно.
Да го љубиш ближниот свој, а да не го презираш – тоа е невозможно.
И љубовта кон човештвото треба да се сфати единствено како љубов кон она човештво кое самиот си го создал во својата душа. Со други зборови, самиот си се створил себеси, како и љубовта кон самиот себе и кога тоа никогаш нема ни да се случи во реалност.
Фјодор Достоевски
