Дојди кога ќе имам 65 години, да си ги одморам очите на тебе...

Кога ќе имам 65 години, случајно помини низ мојата улица. Јас ќе одмарам во мојот двор, а ти со својата збрчкана рака ќе ми ја кренеш раката за поздрава. „Каде е?“ – ќе прашаш. “Внатре. Пред прегласниот телевизор.“

Кога ќе имам 65 години, дојди ми пред влезна порта, да збориме за сите роденденски торти пресечени без тебе и сите свеќички кои ги дувнав посакувајќи да те здогледам пред мојата врата.

Појави се кога ќе имам 65 години, да ти кажам колку пати сум го сопрела поштарот за да го прашам зошто не носи ништо за мене.

Дојди да ти шепнам кога последен пат сум се насмеала. Дојди кога ќе имам 65 години, а ти ќе имаш 68 години, да ти ги раскажам збунетите погледи кои ги добив кога разбраа дека во моите прсти се испреплетени со туѓи прсти, а не твоите.

Ќе ти ги покажам разгледниците од сите градови во кои безуспешно го барав сѐ она што ти го остави зад себе. Ќе ти ги покажам фотографиите со насмевките кои требаа со тебе да остарат, а не остареа. Остареа со него.

Сврати кога ќе имам 65 години, да ти кажам колку пати го слушав неговото дишење и се прашував за кого дишеш ти сега. Дали те сака како јас? Те покрива ли навечер онака како што го правев јас тоа? Дојди да ти кажам како не сакав да знам што правиш и каде си и како не ги прашував луѓето дали те виделе некаде.

Помини на мојата улица кога ќе имам 65 години, да ти кажам кој сѐ се родил, кој умрел и што се случило помеѓу нас и животот. Дојди да ти кажам како годините не можат да се спакуваат во куфер онака како што ние мислевме.

Дојди ми баш пред роденден, кога ќе имам 65 години, да ги одморам очите на тебе. Кога косата ти побелела толку? Кога твоите раце се збрчкале толку?

Си остарел. И јас остарев. Штета што не остаревме заедно.