„Бјело дугме“ во Скопје: Дефинитивно, има некоја тајна врска… за сите нас!

„Бјело дугме“, несомнено најголемата група на сите времиња во некогашна Југославија, сега во регионот повторно во Скопје. Илјадници македонци, не само жители на метрополата се израдуваа и ја наполнија Вип арената „Борис Трајковски“ до последно место. Ни Цеца,  ни Оливер и Џибони, ни Владо Георгиев… никој претходно не успеал така да ја наполни, што буквално немаше каде игла да падне.

Но, уште при најавите за концертот знаевме дека ова „Дугме…“ е малку поинакво, поразлично, малку „подоткопчано“. Бреговиќ, Ален, Тифа… лидерот, идеологот, авторот на сите песни и двајца од тројцата клучни – пејачите. Ама без бенд. Без остатокот на групата, од кои, рака на срце, сега некои се и покојни како Ипе Ивандиќ  (тапани) и Лаза Ристовски (клавијатури). На сцената грандиозна поставка од 40 -ина музичари. Тапан, дувачка секција, гудачки оркестар, тамбураши, голем хор, Бугарките како придружни вокали… и тие: Брега, Ален и Тифа. Или телото во вид на половина од „Оркестарот за свадби и погреби“ на Бреговиќ, плус срцето на најголемата група, двајцата пејачи и главата – мастерот, преточени во душата на она што се нарекува „Бијело дугме“ – нивните безвременски песни!

За почеток, инструментален, документарен видео вовед со исечоци од животот од најдобрите мигови на бившата заедничка татковина –  СФРЈ. И старт со „Плукни и запеј моја Југославијо“.  Носталгијата по убавите времиња и тоа како е се’ уште присутна. Барем кај оние што ги почувствувале, фатиле, доживеале… А такви, повеќе од половина сала. Затоа и многу добро знаат што значи епскиот стих на Брега: „Ко не слуша пјесму – слушаќе олују“! Оти го доживеавме и едното и другото… И за жал, ова второто, се’ уште го живееме.

На сцената покрај музичарите Ален и Брега го диктираат темпото како во златните денови на „Дугме…“. Песните преаранжирани, адаптирани и приспособени за ваквиот тип на  оркестарска изведба. Ама она што е добро – е добро. Звучи подеднакво свежо, како и да го изведуваш и после 30, 35, па и 40 години. Едноставно, некои песни се безвременски. Како повеќето на  Бреговиќ и „Дугме“. Целата арена пее заедно. Од прв до последен стих. Се цупка и „ѕенѕа“ на брзите, се лула и ниша, се палат запалки и мобилни на баладите… Ама се пее… Во еден глас!  Дефинитивно, „има некоја тајна врска“, некоја невидлива хемија помеѓу оние на сцената и нас во публиката. Некои невидливи конци не врзуваат и прават да ни е убаво, да сме барем на момент среќни, задоволни, безгрижни, одново вљубени… во она што сега, повеќе го нема, а сепак го има: нашиот свет на среќата, без оглед кои сме, што сме, од каде сме, за кого сме… сеедно! Тука сме, заедно сме и ни е убаво! Зашто, како што вели песната на Брега: Таа ноќ, кога ќе не стигнат потерите на курвата-судбина и…“!

Во вториот дел на концертот, на сцената на Брега и Ален им се придружува Тифа. Оркестарот се претвора во мини-симфониски, зашто  баладите од типот „Све ќе то мила моја прекрити снегови, рузмарин и шаш“, тоа го бараат. А публиката во делириум, пее заедно со него како во транс. И „Есма“ и „Радимо ја и радио“ и секако „Липе цвату“…

Еуфоријата кулминира со заедничката изведба на „Хајдемо у планине“ и… светлата се гаснат! Но само за кратко. Бисот е неизбежен. Публиката бара уште. Бис и тоа не еден, туку три!

За крај, уште по некоја од вечните балади… „Ружица си била“, „Тајна веза“…  и толку! Речиси три часа носталгична, волшебна, музичка психотерапија за душата. Да, навистина има некоја тајна врска… за сите нас! Барем на миг! Вчеравечер тоа беше „Бијело дугме“!

 

Извор: вистина.мк