Од сите гревови на светот, тука најголем грев е да бидеш среќен...

Еден ден пиев кафе со мојата баба и во еден момент, таа се напи една голтка и ми рече: „Драга моја, тука најголем грев е да бидеш среќен. Среќата во оваа држава е како овој мој порцелански сервис.

Се чува во стаклена витрина онака како за украс, за некој завидлив гостин да го види, но никогаш не се користи. На сите во куќата им е строго забрането да го користат и на крај, тој им служи на децата и внуците како потсетник на несреќниот живот на оние кои пред нив го имале и кои не се сметале за достојни да го користат.“

Тука народот ќе ти прости сѐ. Лаги и измами, предавство, па дури и убиство. Ќе се најде причина и оправдување дури и за најцрното и најлошото, но никогаш и за среќата. Како смееш да бидееш среќен кога сите околу тебе се несреќни!

Сите се сеќаваме на оние изреки од типот: Не се смеј премногу, го повикуваш злото. Не се смеј без причина како луд некој. Немој многу да се радуваш.

Среќата кај нас секогаш била дефицитарна работа. Ретко се користи, освен за некои ептен посебни прилики како на пример: раѓање на дете (машко, секако!) и некои други повремени веселби. Многу штедливо се покажува и се споделува со другите, чиниш дека ќе исчезне. Луѓето се плашат дека ако ја покажуваат среќата ќе привлечат некакво зло.

Но, затоа отсекогаш се кукало на глас. Се кука за сѐ: Како се нема, како е тешко, како ништо не чини, сѐ е црно и наопаку. И секогаш имаме за што да кукаме. За општата состојба, за народот, за безобразлукот, неправдите, тешкиот живот, болестите... Ако ептен нема за што да кукаме, тогаш кукаме за времето: Кога е топло, кукаме затоа што е топло. Кога е ладно, кукаме затоа што е ладно.

Кога двајца ќе се сретнат на улица, не е пристојно да кажеш дека си добро. Не дај Боже да си одлично или никогаш подобро, тој кој ќе те прашал во секунда ќе те замрази: „Види како се фали, што си мисли, како смее да се чувствува добро!“ Измисли си нешто: „Па така-така“, „Тоа па тоа“, „Ужас, преку глава ми е од сѐ“ и слични одговори, но што и да правиш гледај да не навлечеш завист.

Овде најдобро се плива во несреќа. Се ужива во сопствениот очај и огорченост, во улога на жртва на системот, семејството, родителите, мажот, жената, децата, шефот, Бог и судбината. Низ улиците шетаат луѓе со намачени изрази на лицето, со наведнати глави, помирени со тешката судбина, незабележливо среќни што се воопшто живи. „Молчи, молчи, може и полошо...“

Има и такви, ретка сорта, кои се среќни. Но, тоа се будали. Лесно им е на будалите да бидат среќни. Сѐ им дошло така лесно, не ја заслужиле таа среќа, да даде Господ да цркат. И оние двајцата што се заљубени и среќни... ма они не ни знаат што е живот! Се смеат на глас, а не знаат каков пекол ги чека!

Одамна не живеам со баба ми, но веќе со години го пијам утринското кафе од оној нејзин син порцелански филџан кој ми го подари кога правев свадба. Тој сервис има преживеано сѐ и сешто, страдања и болки, разделби и смрт, но секогаш ме потсеќа на зборовите на баба ми: „Никогаш немој да ги чуваш убавите работи и среќата за утре! Денес облечи ја својата најубава облека, денес биди среќна, а утре пак, ако Бог ти даде утре!“

Мајка ми ми довикнува од другата соба: „Немој од тој филџан, ќе го скршиш! Земи го тој обичниот, за секој ден!“

Јас и викам: „Па добро мајко, зарем овој филџан ќе го понесеме на другиот свет, за и таму да пиеме кафе?“

И се смеам на глас. Среќна што повторно имам уште еден ден пред себе.