Не сакам да го памтиш нашиот крај, сакам да го памтиш нашиот почеток...

Сакам да ме памтиш стуткана до тебе, слушајќи го звукот на твоето срцебиење, барајќи мапи низ твојата кожа.

Сакам да ме памтиш како се смејам на твоите шеги, дури и на глупавите.

Памти ме по моите хистерични моменти кои се појавуваа од никаде-некаде и моите солзи на лицето поради тој еден пат кога ме направи тажна.

Памти ме по мојата храброст, памти го оној пат кога ми ја држеше раката, а јас мислев дека умирам.

Памти ме како уплашена, нежна и кршлива – но, само за тебе, само за тебе.

Памти ме среќна и памти ги сите шашави начини со кои се трудев да ти го привлечам вниманието.

Памти ја мојата тврдоглавост и моето одбивање да зборувам со тебе и како тоа нѐ полудуваше и двајцата.

Памти ги сите наши „први“ работи кои беа толку прекрасни што се враќавме назад за да ни се случат и по втор, трет пат.

Памти ги песните кои не можеше да престанеш да ги слушаш и памти ги детските соништа кои самиот на себе си дозволуваше да ги сонуваш.

Ако е за некаква утеха и јас ги имав истите.

Ако дојде до тоа, не сакам да го памтиш крајот.

Памти го почетокот. Памти го првиот пат кога знаеше.