А можев јас да бидам таа...

Нејзината приказна

Еднаш ја слушнав следнава приказна од една жена на која ѝ се восхитувам и како личност и како професионалец. Кога била млада, сакала да патува и да го „види светот“. Се сеќава дека еден ден им рекла на нејзините дека сака да летува сама, некаде на Јадранското море. Имала 18 години и тоа се случувало во 80-тите. По неколку дена, на масата здогледала автобуска карта, потврда дека нејзините родители ја поддржуваат и веруваат во нејзината сила.

Ја однеле до автобуската, а оттаму продолжила сама. Запознала другарка уште во автобусот. Имала прекрасно лето, запознавајќи непознати делови од својата душа и својот регион. Се вратила преполна со впечатоци и самодоверба, затоа што се снашла. Се снашла кога и побегнал автобусот, кога доцнел превозот, кога ѝ изгореле рамената од претераното сончање. После многу години, кога ги прашала своите родители како ја пуштиле толку млада сама да патува, дознала дека нејзината другарка од автобусот всушност била ќерка на нивни пријатели и тие ја замолиле да ја чува и да ѝ се најде при евентуален проблем.

Слушајќи ја нејзината приказна, пронајдов аналогија помеѓу животот и ова патување: родителите на почетокот се физички со нас, а потоа кога ќе „одлетаме“, верувајќи дека сами го истражуваме светот, тие би требало и понатаму да останат тука, за секој случај. Но, овој пат дискретно, невидливо, оставајќи нѐ да мислиме дека можеме сами. Сфатив дека таа верува во себе затоа што некогаш одамна, некои храбри луѓе умееле да веруваат во неа.

Мојата приказна

„Не може сега. Ќе го правиш тоа кога ќе пораснеш, кога ќе имаш 25-30 години.“

Ова беше најчестиот одговор на мојата мајка на секое мое детско и тинејџерско прашање за тоа кога ќе можам да одам на патување со другарките или кога моите колачи ќе бидат вкусни како нејзините. Пораснав радувајќи се на годините кога конечно ќе се претворам од мала и несигурна девојка во самоуверена, прекрасна и способна млада жена каквашто сакав да бидам. Сега имам 40 години.

Сѐ уште не сакам навечер да бидам сама, не правам вкусни колачи, а кога првпат правам нешто или кога правам нешто пред други луѓе, морам прво сериозно да поразговарам самата со себе околу тоа дали ќе можам да го направам тоа и дека не е крај на светот и ако не успеам.

И сега знам: Требаше да пробам на 16, за да знам на 30. Требаше да згрешам на 20, за да имам храброст на 30. Требаше да паѓам, станувам, грешам, успевам, пробувам: требаше да вежбам, а не вежбав. Не го правев тоа, затоа што чекав да наполнам 25-30 години. Чекав годините да ми го донесат животот кој го сакам, да ме донесат Мене, онаква каквашто се надевав дека ќе бидам. А тие... ех, баш тие ме разочараа.

Сечија приказна

За жал, не можеш да се препознаеш и во двете приказни. Можеш да бидеш ликот од мојата приказна, постојано уплашена и збунета, понекогаш незадоволна, иако „немаш баш ниту една причина за тоа“, уверена дека сите други подобро го живеат животот од тебе.

А може да си и ликот од нејзината приказна, ако животот за тебе е како најинтересното патување и сигурна си дека, што и да се случи, секогаш ќе ја кажеш или направиш вистинската работа.

Но, да те прашам нешто, онака за крај: Дали си родител од Нејзината или од Мојата приказна?