Ќерко, те учев да бидеш истовремено и принцеза и мангуп!

Кога се роди, јас бев избезумен.

Животот не ми даде прирачник. Сестрите не ми дадоа никакво објаснување, само ми рекоа: „Се роди и не диши.“ Седев во чекалницата и се прашував: „Како е возможно животот да не диши?“ И се запре се додека не истрчаа од салата викајќи: „Честитки! Мајката и девојчето се добри, ќе имате дома вистински борец!“

Бегав од твоите пелени. Кога имаше грчеви, знаев само да те бакнам и да чекам да пројде. Потоа следеа твоите први насмевки, па чекори, па зборови. Првата кашлица. Првите фотографии и исчекувањето дали ќе бидат добри кога ќе се развие филмот. Вриштењето кога требаше да одиш во градинка. Јадеше бомбони без да ти биде гајле дали рацете ти се нечисти или не. Никогаш не ми беше јасно зошто го сакаше оној цртанот „Чудесната шума“, кога секогаш плачеше на крај. Или кога бараше да те запишам на курс за летање, за да можеш да се дружиш со Петар Пан.

Јас уште слушам како шушка целофанот во кој се каранфилите за твојата наставничка. Го слушам и шкрипењето на моливот додека учиш да пишуваш. И звукот на брановите додека се обидуваш да пливаш. Прво ќе се напиеше малку солена вода, ќе се заскрнеше, па ќе се свртеше кон мене и со горда насмевка ќе кажеше: „Овој не беше добар, одиме на следниот“. Или како се смееш додека сладоледот ти се растекува по фустанот. Никогаш не научи да облекуваш бели работи без да ги извалкаш. Но, знам дека еднаш ќе ти успее, кога ќе го најдеш тој кој ќе ти го зграпчи срцето. Те гледам како глумиш дека паѓаш во несвест на училишната приредба, затоа што го заборави текстот. Ти аплаудирам за снаодливоста.

Те слушам како и велиш на баба ти дека не може да те советува, затоа што не излегла од својот двор, а потоа таа ти вели како дедо ти ја украл од дома и како го сочувала семејството со помош на престилка. Ти ја прегна и и рече дека ќе напишеш крими-роман за нејзиниот живот.

Те учам да кажеш: Благодарам, не сакам, сакам, љубов, сон, посакувам, среќа, мрш кретену, можам, знам.

Те учам никогаш да не кажеш: Циган, педер, курва, омраза, болест, секс за една вечер.

Знам дека се досадуваше кога се обидував да ти објаснам зошто е клише да глумиш женски Буковски во втора година средно и да се фрлаш во ништожноста на постоењето. Дека тетоважите се мода која проаѓа. Дека алкохолот не се пие на екс, туку дека се ужива во него. Дека не ти се потребни опијати за пишување. Дека потребно е да чувствуваш додека пишуваш. Само на тој начин твојот свет ќе продолжи и да зборува и живее. Се обидував и на крајот ти објаснив.

Бев тука покрај тебе и за тебе. Се борев, можеби не како татковците на твоите другарки, но се борев. Те учев да се бориш и сама. Да не бидеш кревка принцеза. Да бидеш истовремено и мангуп и принцеза.

Сакам да ти кажам дека сум горд на личноста која си денес!
Сакам да ти кажам дека треба поредовно да спиеш, да јадеш повеќе овошје и помалку да пушиш.
Да не излегуваш со мокра коса. Да го шутнеш секој кој те повредил!

Знам дека сакаш да те прегрнам и да ти шепнам: „Ќерко супер ти е момчево“. Мене ми недостасува тоа уште повеќе, затоа што има многу работи, обични и секојдневни со кои сакам да ти досадувам.

Малечка, не се дружи со оние кои не те допираат. Децата од твоите приказни немаат поим колку се среќни што барем за миг биле дел од твојот свет.

Не се срами да зборуваш со празна столица, фотографија или плоча. Тебе барем не морам да ти објаснувам дека секогаш сум тука за тебе. А светот нека мисли дека си луда. Терај си ја својата приказна, самата себе вади се од калта и терај напред и нагоре. Тоа се единствените два дозволени правци!

И гушни си ја понекогаш мајка ти!