Каква старост си скроивме самите на себе?

Оваа недела ме дочека уште една вест за смрт во нашата зграда. Уште една старица, тивка и невидлива, си отиде од овој свет. Ова е осма смрт откако живеам во зградава.

Сите живееја сами. Многу ретко, еднаш во годината, понекогаш ни толку, ќе ги посетеше некој од роднините, би се задржале околу еден час и потоа си продолжуваа со своите животи. Живееја тивко. Меѓутоа, нивното заминување секогаш беше бучно. После првите три пати, забележав еден шаблон на однесување, па почнав да се шегувам на таа сметка.

Осмиот ден по погребот, во станот доаѓаа мајстори и ја менуваа влезната врата. Потоа станот остануваше недопрен сѐ додека не се навршеа 40 дена. Веднаш потоа, се вадеа прозорите, тоа секако придружено со неподнослива бучава. После три месеци, на вратата остануваше истото презиме, но зад влезната врата сега не венееше тивка старица, туку цветаше нов бучен млад живот. Ќе ми беше драго ако тоа беше некој кој сум го сретнала на скали, но за жал, повеќето од нив се сеќаваа на своите стари мајки само додека вадеа документи во катастар.

Има денови кога ќе излезам неверојатно изнервирана од работа и ќе влезам во автобус, а таму ме дочекува екскурзија на пензионери кои го користат своето право на бесплатен превоз за да се возат од еден до друг крај на градот (и да проверат на кој пазар се поевтини пиперките) и тоа во периодот во кој има највеќе гужва во сообраќајот. Никогаш напладне или во 10 часот наутро. Секогаш во осум или во четири. И секогаш се наоѓа некоја пензионирана наставничка на која освен тоа што ѝ пречат отворените прозори во преполниот автобус, се однесува како да ѝ пречи и тоа што другите дишат.

Кога тоа ќе се случи, понекогаш од мене излегува инаетот да останам да седам на лепливото седиште, не затоа што ми е поудобно, туку затоа што ме фаќа некаков инает. Ме фаќа некој револт, си велам овие луѓе можеле нешто да променат кога биле млади и да остават нешто за нас, а не го направиле тоа. И тоа трае некаде околу половина минута, а потоа ги здогледувам старите, збрчкани раце пред мене. Тогаш се сеќавам на својата мајка и баба, кои одамна ги нема и не можам да им побарам совет за тоа како се прави некое јадење, ниту пак тие можат да ме искараат затоа што одам боса по плочките.

Тогаш ги чувствувам нивните души во загушливиот автобус, замислувам како ми го земаат лицето во своите меки раце и ме смируваат. Тогаш се засрамувам од своите дотогашни мисли и ѝ помагам на старицата да седне на моето место. Додека таа се буни против промајата, јас се надевам дека ако ништо друго, нема да постојат автобуси кога ќе бидам на нејзина возраст и некои нови деца нема да ме проколнуваат што не сме им оставиле ништо.