Одминува трета година откако Александар Богдановски или за многумина познат како Ацо Конга, ја изгуби битката со ракот.
Човекот чија музичка приказна почна во групата „Макакус“, кога се случи и неговата прва средба со конгите, подоцна влезе во и денес популарниот состав „Нокаут“, јавноста го памети Ацо Конга од Нокаут.
По изгубената битка со тешката болест, неговото семејство се сеќава на него, но јавноста и медиумите многу ретко знаат да го споменат. Неговата ќерка Срна Богдановска, сега веќе девојка на 21 година, која пред некој ден официјално заплива во брачните води, за story.mk се присети на моментите поминати заедно. Овој повод и се чинеше сосема во ред, да сподели што чувствува. Се разбира дека не било сеедно, кога за најубавиот ден во нејзиниот живот, татко и Конга не бил до неа.
Сосема отворено и без колебање, ни раскажа накратко за својот татко и за она што најмногу и недостасува… „Сè уште немам запознаено некој со поведар дух од татко ми, буквално во цело маало, на секоја дружба со наши пријатели, на секој одмор тој бил тој што ја „вадел“ целата ситуација (журка), најгласноговорник со смисла за хумор, каква што ретко кој ја поседува. Во секојдневниот живот ја имал повторно најбитната улога или како што тој ни велел „јас имам носечка улога“ …
Ај тато однеси ме до онде, ај земи ме од овде, башка од пазарење секако дека тој ја имал носечката улога со ќесите, хаха.“ – се сеќава Срна.
„Ми недостасува тоа што викендите со него беа некако испланирани или одевме некаде во природа јас, брат ми Нино, мајка ми Сузана и тој, или правеше скара во двор, а имаше и посебна обврска која за него беше огромна љубов да се грижи за дворот или пак да преслушува цедиња во дневната. Такви беа неговите секојдневни навики, кои најмногу од сè ми недостасуваат.“ – додаде Срна. За нејзината најважна вечер во животот, која се случи пред некој ден, ни кажа…
„И на мојата најважна вечер, дефинитивно најмногу ми недостасуваше. Вечерта ќе беше многу побогата со него, бидејќи да се има татко како него е вистинско богатство. Целиот тој ден сè ми одеше како „подмачкано“, бев задоволна буквално од сè, времето тој ден беше совршено, немав замерки за ништо, ни на мене, ни околу мене. Убедена сум дека татко ми беше тој кој што ми ги редеше работите тој ден од таму горе. Како што сум убедена и за многу други ситуации кои верувам немаа да се случат без негова одговорност за многу работи, иако не е физички присутен.“
