„И така, со тоа што премолчено ги прифаќате условите на живот кои ви ги поставува непријателот, вие живеете онака како што тој сака. Всушност вие и не живеете, туку трпеливо чекате, сѐ додека сиот ваш живот, заедно со сето она што сте го очекувале, не се претвори во трпение и бескрајно чекање, што значи дека сте го прифатиле рајскиот начин на живот, а тоа е исто како да сте прифатиле пат кон доброволна пропаст за себе и своето потомство.
За да не мораат самите да ве убиваат, ве заразиле со чекање кое ве одржува во живот и бавно ве убива. Ќе овенете и ќе исчезнете како што пред вас овенале и исчезнале толку многу претци и народи во Османлиското царство и тоа на ист или сличен начин.
Не ни забележале дека од патот на вистинскиот живот незабележливо се префрлени на мртов колосек каде што има само чекање без крај и цел. Не го чувствуваат тоа свое чекање како товар, ниту како понижување, затоа што и самите се претвориле во чекање.
Да заразиш некого со чекање, тоа е најсигурниот начин да владееш со него, тоа значи да го направиш потполно и вечно неподвижен и безопасен и таа измама е потврда од секој затвор и посилна од најсилните oкови, затоа што, со многу среќа и вештина, од затвор може да се побегне и човек може да се ослободи од оковите, но од таа измама - никогаш!
Сѐ што сте и што знаете, умеете и можете, ставено е во служба на тоа чекање без крај и без никакви изгледи за остварување. Едните секогаш минуваат во мачно и залудно чекање, а другите и без најмало чекање добиваат сѐ што сакаат и за кое се надеваат.“
Иво Андриќ
